Νάι.

 

   Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις “ΛΥΚΟΦΩΣ” το νέο βιβλίο του συγχωριανού μας συγγραφέα Ντίνου Κορδώση “Ο γητευτής του νάι”.

   Περιλαμβάνει 4 νουβέλες που χρονικά διαδραματίζονται από την καταστροφή της Σμύρνης μέχρι και το τέλος του 20ου αιώνα. Στην επαρχία αλλά και στην πόλη. 

   Τα διηγήματα έχουν φαντασία και πλοκή. Η σπανίως συναντώμενη  λέξη «νάι» στον τίτλο,  είναι μια πρόκληση για τον αναγνώστη και διεγείρει το διαφέρον του. Η γραφή, βιωματική, περιγράφει στο χωροχρόνο τους ανθρώπους που κινούνται μέσα σε αυτόν.   

   Το πεδίο δράσης των ηρώων είναι κυρίως η Ελληνική ύπαιθρος. Οι χαρακτήρες που διαμορφώνονται και ο τρόπος ζωής τους, δίνουν με έμφαση την εικόνα της στερημένης  ζωής, του καθημερινού μόχθου, την ασταθή ισορροπία μεταξύ αυταπάτης και πραγματικότητας, ενώ η ψυχολογική εμβάθυνση στις δράσεις και αντιδράσεις τους, έρχεται να φωτίσει το σκηνικό της πλοκής των διηγημάτων. Η περιγραφική  δεινότητα του συγγραφέα και η μυθιστορηματική τεχνική που χρησιμοποιεί, μεταπηδώντας στους χώρους, ακροβατώντας πάνω στα συναισθήματα και στους χαρακτήρες των ηρώων του, καθηλώνει τον αναγνώστη. 

   Ένα λεξιλόγιο και μία γλώσσα αναδύεται εμπρός στα μάτια του αναγνώστη. Περιγράφει τα επαρχιακά οικήματα, τα σπίτια, τις αυλές, τα ζώα, τις οι ιδιαίτερες ψυχολογικές  συνθέσεις των χαρακτήρων  στην επαρχία αλλά και στη ζωή της πόλης. Και όλα αυτά  με ένα πικρό χιούμορ χαρμολύπης σε ένα συγκινησιακό περιβάλλον.  Η αγάπη του συγγραφέα για την μουσική είναι ολοφάνερη αφού σε κάποια διηγήματά του πρωταγωνιστούν  λαϊκά μουσικά όργανα. 

   Τέλος εκτός από την φύση, τα ζώα, και τους ανθρώπους της υπαίθρου ή της πόλης ο συγγραφέας στα διηγήματα του έχει   τον έρωτα και την αγάπη ως βασικούς θεματικούς άξονες . Η εξέλιξη της αφήγησης προκαλεί στον αναγνώστη ποικίλα και πολλές φορές ακραία συναισθήματα , που κάποιες φορές παλινδρομούν από την βαθιά  συμπάθεια για τα πάθη των ηρώων, μέχρι εκείνη τη διάθεση για το αστείο  και το γελοίο, που προκαλεί  κλαυσίγελο. Τα θέματα του κάθε άλλο παρά  ανάλαφρα είναι δημιουργώντας βαθύ προβληματισμό και όλα έχουν αναπάντεχο, απρόβλεπτο τέλος. 

   Το γεγονός ότι ο συγγραφέας είναι ένας πραγματικός μάστορας του διηγήματος τεκμηριώνεται και από το γεγονός ότι αλλάζει ύφος και στυλ αφήγησης σε κάθε του διήγημα, σαν χαμαιλέοντας, που αλλάζει χρώμα μέσα στο φυσικό του περιβάλλον. Κινείται με άνεση σε όλα τα αφηγηματικά πρόσωπα από το πρώτο  μέχρι και το τρίτο. Μια ελαιογραφία του  πολυτάλαντου συγχωριανού  μας κοσμεί το εξώφυλλο του βιβλίου. 

   Ένα  απολαυστικό, ευανάγνωστο βιβλίο που κρατάει αμείωτο  και  ζωηρό το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι το τέλος. Εκτός από την αναψυχή, την χαλάρωση, την αγωνία για την εξέλιξη των υποθέσεων, ο αναγνώστης έχει την τελική χαρά και ικανοποίηση ότι άξιζε να δώσει τον πολύτιμο χρόνο του για να απολαύσει το διάβασμα του βιβλίου. 

  Ένα όμορφο δώρο για τις γιορτές.

Του ευχόμαστε καλοτάξιδο…

Υ.Γ.  Άλλη μία διάκριση!!!

Στις15 Νοεμβρίου δημοσιεύτηκαν τα αποτελέσματα  του Πανελλήνιου λογοτεχνικού διαγωνισμού Χριστόδουλος και Μαρίας Πετρίδη. Εκεί ο συγχωριανός μας απέσπασε άλλον ένα έπαινο για το θεατρικό του έργο, «Πολυχρόνης  Πολυχρονόπουλος» 

https://lifeandartmagazine.blogspot.com/2022/11/blog-post.html?spref=fb&fbclid=IwAR07xSLRj_KKg1d7hIrG_3PKOBwNAX-Bwwdz6EdR_YngsVC9bi_1K5VM20U

Ελιές θρούμπες.

 Πλησιάζει η περίοδος του μαζέματος των ελιών. Πολλοί  θα μαζέψουμε και λίγες ελιές πράσινες ή ώριμες μαύρες, που θα τις φτιάξουμε για φαγώσιμες και θα τις έχουμε όλο το χρόνο στο τραπέζι μας. Ο τρόπος που θα περιγράψουμε είναι ο σπιτικός, που έφτιαχναν οι γονείς μας. Εμείς στο χωριό μας χρησιμοποιούμε ελιές τύπου "μανάκι". Αυτό δεν σημαίνει ότι αν χρησιμοποιήσουμε άλλου είδους ελιές δεν θα γίνουν. Απλώς μπορεί να χρειαστεί μερική τροποποίηση της συνταγής και βέβαια  παίζει ρόλο η προτίμηση μας στις γεύσεις (πικρές, αλμυρές κτλ).

   Καταρχάς  για 5 κιλά περίπου ελιές ώριμες μαύρες θα χρησιμοποιήσουμε  1 έως 1,5 κιλά χοντρό αλάτι νούμερο 2. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και νούμερο 3 αλλά το νούμερο 2 απλώνεται καλύτερα επάνω στις ελιές.

    Πλένουμε τις ελιές μία δυο φορές και τις αφήνουμε να στραγγίξουν, χωρίς να στεγνώσουν όμως, για να  απλωθεί καλύτερα το αλάτι στην επιφάνειά τους. Εν συνεχεία τις βάζουμε σε μία πάνινη θήκη μαξιλαριού και ρίχνουμε το αλάτι. Στις φωτογραφίες φαίνεται πως πρέπει να καλύπτονται. Αν βάλουμε λιγότερο αλάτι θέλουν τακτικά έλεγχο να μη μουχλιάσουν.

   Δένουμε το μαξιλάρι και το τοποθετούμε πάνω σε μία λεκάνη σε δροσερό μέρος. Οι ελιές σε δυο-τρεις μέρες αρχίζουν να βγάζουν υγρά. Ανακινούμε το μαξιλάρι, στην αρχή κάθε μια-δυο μέρες και αργότερα σε πιο αραιά χρονικά διαστήματα. Ελέγχουμε να έχουν πάντα αλάτι. Αυτό διαρκεί κατά μέσο όρο ένα μήνα και εξαρτάται από τις προτιμήσεις μας στην γεύση και την ωριμότητα των ελιών. Μετά την τρίτη εβδομάδα τις δοκιμάζουμε και όταν μας ικανοποιεί το αποτέλεσμα αρχίζουμε τη διαδικασία τακτοποίησης - αποθήκευσης.

  Με ένα σουρωτήρι, που να έχει αρκετά μεγάλες τρύπες ώστε να φεύγει το αλάτι, παίρνουμε λίγες λίγες και τις ανακινούμε συνεχώς ώστε να φύγει εντελώς το αλάτι. Αυτή η διαδικασία είναι και η πιο χρονοβόρα σε όλη την συνταγή. Την ποσότητα που καθαρίζουμε από το αλάτι την βάζουμε στο δοχείο βαρελάκι-αποθήκευσης. Σήμερα τα βαρελάκια είναι πλαστικά διαφανή ή αδιαφανή. Στην συνέχεια αφού τελειώσουμε προσθέτουμε 1 φλιτζάνι του τσαγιού λάδι και το ανακινούμε για να  λαδωθούν όλες οι ελιές. Στο πρώτο διάστημα ανακινούμε το βαρελάκι κάθε δυό τρεις μέρες. Αργότερα σε πιο αραιά χρονικά διαστήματα. Η ανακίνηση γενικώς βοηθάει να μην μουχλιάσουν οι ελιές και να ισορροπήσει η γεύση τους. Για αποθήκευση προτιμούμε δροσερό μέρος.
    Συμβουλές:  στο τελικό στάδιο μπορούμε να ρίξουμε στο βαρελάκι και λίγο θυμάρι θρούμπι που λειτουργεί σαν αντιβακτηριδιακό αλλά και σαν άρωμα ή ακόμη και ρίγανη.

Οι φωτογραφίες που παραθέτουμε μας δίνουν μία εικόνα της πορείας που περιγράφουμε και ακολουθούμε.

Κλενιάτικες ιστορίες : Ο Οδοντογιατρός.

 Γράφει ο Γιώργος Δελής,

   Πέταξε με μία γκριμάτσα θυμωμένος στο τραπέζι μπροστά του το  μισάδειο μπουκάλι με το ούζο. Αυτό κύλισε και πριν προλάβει να πέσει κάτω το ξαναάρπαξε. Δεν σκέφθηκε το υπόλοιπο ούζο που θα χανόταν, αλλά που θα τους ξυπνούσε όλους ο θόρυβος του σπασίματος του γυάλινου μπουκαλιού. Ψιθύρισε κάτι αλλόκοτα μέσα από τα δόντια του και έγειρε πιο αναπαυτικά στην ψάθινη καρέκλα. Ο γάτος του, ο Φρίξος, γουργούρισε στα πόδια του και αφού δεν του έδωσε σημασία πήγε και άραξε κάτω από το τραπέζι. Ο Μάης είχε μπει για τα καλά. Όλα είχαν πρασινίσει. Απόψε έριξε και μια καλή μπόρα. Σήμερα, από το πρωί, μια ψιλοσυννεφιά ταίριαξε με την διάθεσή του και δεν βοήθαγε το κέφι του.

   Ο Αριστείδης Δήμας (1898-1994), εβδομηντάρης πια,είχε σηκωθεί πρωί-πρωί και καθόταν στο χαγιάτι. Άυπνος δεν άντεχε τον πονόδοντο που είχε αρχίσει επιδεινώνεται εδώ και δυο-τρεις μέρες. Στην αρχή το πήρε αψήφιστα. Πριν λίγο καιρό τον είχε ενοχλήσει ξανά αλλά με κάνα δυό γουλιές ούζο το είχε ξεπεράσει. Τώρα τα πράγματα δυσκόλεψαν. Ο πόνος επανερχόταν κάθε λίγο και λιγάκι. Ειδικά απόψε, πέρασε την βραδιά άυπνος και υποφέροντας. Το ούζο αποδείχθηκε πλέον ανίκανο να προσφέρει βοήθεια.

  Αισθάνθηκε νικημένος αυτός που πριν από μισό αιώνα, παλικαράκι τότε, έδωσε μάχες στη Μικρά Ασία νικηφόρες και επέστρεψε μόνο, όταν οι μεγάλες δυνάμεις αποφάσισαν να αποσυρθούν τα στρατεύματα από τα βάθη της Μικράς Ασίας με την γνωστή καταστροφή, και τώρα να τον είχε βγάλει  νοκ άουτ ένα δόντι;  Αμ το 40 όταν ο πόλεμος φαινόταν  να τελειώνει που τάβαλε με ένα γερμανικό Heinkel της Luftwaffe!!! Ιστορία που έχουν να λένε οι Κλενιάτες. Ο Αριστείδης βρισκόταν πιο πάνω από το σπίτι του στην «Πλάκα». Δυό - τρείς  γυναίκες έπλεναν στις γούρνες της βρύσης της«Πλάκας»  και κάτι πιτσιρίκια παίζανε. Ο Χρήστος ο Μερκούρης, που έμενε πιο πέρα, είχε δέσει το μουλάρι του και ένα γαιδούρι δίπλα σε κάτι γκορτσιές. Κάπου κάπου περνούσαν τα γερμανικά αεροπλάνα. Τρομαγμένη η Γιωργίτσα η Μπουρδούλιενα έκανε το σταυρό της και παρακάλαγε τον Άγιο Γεώργιο να τις σώσει. “Χρήσταινα”  φώναζε την γυναίκα του Μερκούρη “ έλα πάρτα τα ζα γιατί κουνάνε την ουρά τους και  θα μας δούνε οι γερμανοί και θα μας σκοτώσουνε”. Άλλο ένα καταδρομικό φάνηκε  από τη μεριά του «Ξερόκαμπου. Τσαντίστηκε ο Αριστείδης. Ξεστόμισε μια βλαστήμια. “ το ……σου τι θέλεις εδώ πέρα στο χωριό μας”.  Σήκωσε μια αραβίδα που είχε και με το που έφτασε από πάνω του, τού την άναψε. Ο πιλότος κάτι μυρίστηκε. Είδε  μία μικρή λάμψη κάτω στον πλάτανο. Έφτασε, πήρε στροφή πάνω από το Χιλιομόδι και γύρισε προς το χωριό. Έκανε ένα γύρο δεν είδε ύποπτες κινήσεις. Παρ΄όλα αυτά αμόλησε δυό βόμβες, που σκάσανε πιο πέρα στο βράχο του Μπινιάρη κα  συνέχισε την πορεία του. Θες από κακό υπολογισμό, θες από την βιασύνη του να συνεχίσει, η «Πλάκα» την γλύτωσε. Ο Αριστείδης μουρμούρισε “Γαμ@ τα καντήλια σου… δεν σε πέτυχα να σε ρίξω χάμου”. Οι γυναίκες πανικοβλήθηκαν. Τάβαλαν με τον Αριστείδη. “Τι διάλο κάνεις ρε αθεόφοβε; Σταμάτα θα μας σκοτώσει ο γερμαναράς.” Δεν μίλησε. Κατέπνιξε το θυμό του. Η κατοχή του είχε κοστίσει! 

  Βέβαια για να είμαστε ειλικρινείς είχε αψηφήσει και τον πονόδοντο. Ήθελε να περάσει και το Πάσχα, όπως και το πέρασε μια χαρά, μαζί με όλο του το σόι. Μετά θα φρόντιζε. Η κατάσταση όμως επιδεινώθηκε και μάλλον απότομα.

  Τώρα ο γέρο-Αριστείδης το πήρε απόφαση. Δεν πήγαινε άλλο. Θα κατέβαινε στην Κόρινθο στον οδοντογιατρό που είχε πάει πέρσι και που είχε σφραγίσει κάποιο δόντι δίπλα σ’ αυτό που τον πονούσε.

  “Τασιά” φώναξε τη γυναίκα του,

  “Nα σου φτιάξω καφέ Αρίστο μου” του αποκρίθηκε, μέσα από την κάμαρη. Είχε σηκωθεί και αυτή στενοχωρημένη που τον έβλεπε έτσι. Όταν την φώναζε με το όνομά της τότε καταλάβαινε πόσο την αγάπαγε και πως τα χρόνια που πέρασαν μαζί τους είχαν δέσει. Αλλά όταν θύμωνε για κάτι, άλλαζε και η προσφώνηση απεναντί της. “Γριά ετούτο….γριά εκείνο” και ούτω καθεξής. Και καμιά φορά όταν του παραπονιόταν ότι δεν την φρόντιζε ή δεν την πρόσεχε για κάποιο θέμα, η απάντησή του ήταν μονότονη “Αδικήθηκες γριά!!!”.

 Λίγες φορές. Μικροκαυγάδες. Αλλά έδειχνε και ποιος είναι το αφεντικό. Λιγόλογος δεν ήθελε αντιρρήσεις. Αλλά και αυτή δεν του χαριζόταν. Καταγόταν από το «Φιλιέικο» και άμα θύμωνε “Αρέστο” τον ανέβαζε “Αρέστο”  τον κατέβαζε.

  “Όχι δεν μπορώ, φέρε να βάλω ένα καθαρό ρούχο να πάω στην Κόρθο στο γιατρό”.

  Έβαλε το καλοσιδερωμένο πουκάμισο, ντύθηκε πήρε την τραγιάσκα και το πρωινό λεωφορείο του ΚΤΕΛ για την Κόρινθο και νάσου τον στο μικρό σαλονάκι του οδοντιάτρου.

   Μιά άλλη κυρία απέναντί του αμίλητη και αυτή ταλαιπωρημένη περίμενε τη σειρά της. Προηγείτο. Μέχρι να τελειώσει το ραντεβού της ο Αριστείδης έσφιγγε τα δόντια του με κλειστά τα μάτια.Τα λεπτά που περνούσαν του φαινόταν αιώνας.

Επιτέλους ο γιατρός τελείωσε με την κυρία και τον φώναξε.

  “Για έλα μπάρμπα Αριστείδη να δούμε τι  συμβαίνει”.

Ξάπλωσε στην καρέκλα. Ο γιατρός τον έφερε στο επίπεδο του άναψε τον προβολέα φόρεσε κάτι χοντρά γυαλιά και άρχισε με τα εργαλεία του την εξέταση.

 Η διάγνωση δεν άργησε να έρθει.

 “Μπάρμπα-Αριστείδη έχει γίνει ζημιά, το δόντι δεν σώζεται. Έπρεπε να είχες έρθει με τους πρώτους πόνους από καιρό για να το είχαμε σφραγίσει και αυτό. Τώρα πρέπει να το βγάλουμε για να σταματήσει ο πόνος και να μην έχουμε άλλες επιπλοκές”.

   Συμβιβάστηκε. Δεν μπορούσε άλλωστε να κάνει και αλλιώς.

 “Προχώρα” του απάντησε όπως πάντα λιγομίλητος

 Έτσι σε λίγη ώρα ο Αριστείδης βρέθηκε με ένα δόντι λιγότερο.

  “Τελειώσαμε” του είπε ο γιατρός και του έδωσε ένα παυσίπονο για να ηρεμήσει από την ταλαιπωρία.

Σηκώθηκε ταλαιπωρημένος και πήρε την τραγιάσκα του.

 “Τι σου χρωστάω γιατρέ” ρώτησε.

Ο γιατρός του είπε ένα ποσό.

Υπερβολικό του φάνηκε. Αλλά και την όποια διαφωνία την έκρινε μάταιη. Την είχε φιλοσοφήσει την ζωή. Πάντα ακριβοδίκαιος, λιγόλογος, με σταράτες κουβέντες.

  “Γιατρέ κάθεσαι στην καρέκλα να σου τα βγάλω όλα δωρεάν” του απάντησε.

 Γέλασε ο γιατρός.

  “Την επόμενη φορά μπάρμπα-Αριστείδη δεν θα χρησιμοποιήσουμε αναισθητικό και θα σου έρθει φθηνότερα. Αλλά καλλίτερα νάρχεσαι πιο τακτικά, να προλαβαίνουμε τα χειρότερα”.

 Γέλασε και ο Αριστείδης.

 Το πλήρωσε, τον ευχαρίστησε και βγήκε στο δρόμο.

 Ο ουρανός είχε καθαρίσει και ο ήλιος είχε ανέβει αρκετά. Μια αλμύρα με το αεράκι που ερχόταν από την θάλασσα του τόνωσε το ηθικό και το κέφι. Χαλαρά τράβηξε για το ΚΤΕΛ για να επιστρέψει στο κονάκι του.

Τον πυρήνα της ιστορίας μου τον διηγήθηκε η κόρη του Αγγελική Δ. Τσάκωνα .Ο Αριστείδης Δήμας ήτανε  ο παππούς μου από την μητέρα μου Αικατερίνη Δελή αδελφή της Αγγελικής.

Το «Σίνα» στο θέατρο « ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΠΑ »

   Στο νεόδμητο υπαίθριο θέατρο «ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΠΑ» στο Χιλιομόδι, στο θέατρο που πήρε το όνομα της σπουδαίας συντοπίτισσάς μας, στις 11-09-2022, λίγες ημέρες πριν από τον θάνατο της μεγάλης καλλιτέχνιδος που λάμπρυνε με την καλλιτεχνική της πορεία τον τόπο μας, η θεατρική ομάδα του συλλόγου των απανταχού Οξυωτών νομού Καρδίτσας «ο Άγιος Δημήτριος» παρουσίασε το επετειακό θεατρικό έργο του συγχωριανού μας Ντίνου Κορδώση «Σίνα». 

   Η προσέλευση του κοινού ήταν αρκετά ικανοποιητική, παρόλο που δεν υπήρχε δυνατότητα πληροφόρησης ευρείας κλίμακας, αλλά και ταυτόχρονα πραγματοποιούντο παράλληλα άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις.  Οι συντελεστές της παράστασης έκαναν για μια ακόμη φορά κατάθεση ψυχής και οι παρευρισκόμενοι απόλαυσαν μια υπέροχη παράσταση, καταχειροκροτώντας  τόσο για το ερμηνευτικό όσο και για το μουσικό μέρος της παράστασης. 

   Το έργο είχε παρουσιαστεί για πρώτη φορά, από τη θεατρική ομάδα της Κλένιας, τον Γενάρη του 2020 σε σκηνοθεσία Κορνηλίας Κουντούρη με επίσης μεγάλη επιτυχία. Εν συνεχεία φέτος παρουσιάστηκε από τον σύλλογο των Οξυωτών στην Οξυά Καρδίσας, στο Ανθηρό Καρδίτσας και μετά στο Χιλιομόδι. Θα τελειώσει τις παραστάσεις του στην Αθήνα. Την  παράσταση μπορείτε να παρακολουθήσετε στοYoutube-Klenia channel

...................

Ο Δρόμος συνέχεια...

    Οι διαβεβαίωσες του προέδρου κ.Τάκη Μπακλώρη επαληθεύτηκαν και οι προσπάθειές του ευοδώθηκαν. Ο δρόμος ( με την πρωτοτυπία του να φτιαχτεί το τελικό τμήμα πριν από το αρχικό βλέπε εδώ) ολοκληρώθηκε.

   Έτσι τώρα οι συγχωριανοί μας μπορούν να κινούνται με άνεση σε ασφαλτοστρωμένο δρόμο μέχρι και μετά το “Σαρντάμ" στα όρια δηλ. της περιφέρειας του χωριού. Μετά θα πρέπει και ελπίζουμε να φροντίσει η κοινότητα του  Αγίου Βασιλείου για το υπόλοιπο τμήμα, ώστε να γίνει η διασύνδεση των χωριών με ασφάλτινο δρόμο .

   Ειδική μέριμνα ελήφθη στο τμήμα πριν το ‘’Βαθύ ρέμα’’, όπου έχουν γίνει τα περισσότερα ατυχήματα, με την κατασκευή τσιμεντένιου στηθαίου. Τα προσκυνητάρια στο σημείο αυτό μας θυμίζουν  δυσάρεστα συμβάντα και η προσοχή μας πρέπει να είναι ιδιαίτερη.

   Η μετακίνηση πλέον προς αυτές τις περιοχές γίνεται όπως αναφέραμε με άνεση και ασφάλεια. Φυσικά η προσοχή των οδηγών   πρέπει πάντα να είναι επαυξημένη γιατί ο δρόμος δεν παύει να είναι αγροτικός  και υπάρχει κίνηση, ναι μεν ολίγων οχημάτων, αλλά με ιδιαιτερότητες.

Η αρχή στο "Φλεβάρη" και σύνδεση με τον προυπάρχοντα δρόμο.

Τμήμα του στηθαίου.

Τμήμα του στηθαίου.

Άποψη από το "Βαθύ Ρέμα"

...και  συνδέθηκαν!!!

Άποψη από το "Βαθύ Ρέμα" προς ανατολάς