ΕΝΑΣ ΘΕΑΤΡΟΦΙΛΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ...

              ΕΝΑΣ  ΘΕΑΤΡΟΦΙΛΟΣ  ΚΛΕΝΙΑΤΗΣ  ΘΥΜΑΤΑΙ

  (Η πρώτη μου επαφή με το θέατρο και η θεατρική κουλτούρα της Κλένιας ).

Γράφει Ο Ντίνος  Κορδώσης

   Πρέπει να ήταν το 1955, δεν θυμάμαι την εποχή, αλλά σίγουρα δεν ήταν Χειμώνας. Στην ανατολική αίθουσα του τότε Δημοτικού σχολείου Κλένιας, παρουσιάζεται  η παράσταση «ΓΚΟΛΦΩ» Του Σπύρου Περεσιάδη, του θεατρικού συγγραφέα, που έζησε  κυρίως ως κάτοικος Ακράτας, αλλά γεννήθηκε στο  χωριό Μεσορούγγι Νονάκριδος, ένα απ’ τα τρία χωριά που βρίσκονται στις υπώρειες του Χελμού κοντά στους καταρράκτες της  Στύγας (Μαυρονέρι), όπου εξελίσσεται η υπόθεση του έργου. Η παράσταση είναι σε εξέλιξη, αλλά η αίθουσα πολύ μικρή για να χωρέσει το πλήθος εκείνων  που  προσέτρεξαν να την παρακολουθήσουν. Όσοι λοιπόν καθυστερημένοι, προσπαθούν να παρακολουθήσουν την παράσταση εν μέρει βλέποντας κι ακούγοντας απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα. Πεντάχρονο ζωντόβολο τότε, βλέπω κάποιες γυναίκες να δακρύζουν και βγάζω το συμπέρασμα πως κάτι σημαντικό γίνεται εκεί μέσα. Τραβάω τη μάνα απ’ το φουστάνι «Να δω κι εγώ!» βλέποντας πως με αγνοεί καταφεύγω στα μεγάλα όπλα. Αρχίζω τη γκρίνια, βάζω γοερά κλάματα,  δεν αφήνω ν’ ακούσει κανείς. Τι να κάνει η μάνα με σηκώνει στα χέρια. Βλέπω τους πρωταγωνιστές να κινούνται στη σκηνή και το πυκνό ακροατήριο πότε να γελά και πότε να κλαίει. Στο μεταξύ καταφθάνουν κι άλλοι για την παράσταση. Το μισό χωριό είναι στο Βραχιά. Οι απ’ έξω μακαρίζουν τους μέσα, τους τυχερούς, αλλά δε θέλουν να το πιστέψουν κιόλας πως έχασαν την παράσταση. Τα πνεύματα είναι οξυμένα . Δυο, τρεις  ψευτοπαλληκαράδες απαιτούν να μπουν παρά το αδιαχώρητο. Τέλος κάποιος απ’ τους συντελεστές της παράστασης βγαίνει και ανακοινώνει πως θα δοθεί στη συνέχεια και δεύτερη παράσταση λυτρώνοντας τους απελπισμένους.  

Στην επανάληψη βρίσκομαι να κάθομαι σταυροπόδι στο δάπεδο μαζί με άλλους μπόμπιρες, μιας και οι καρέκλες ήταν για τους μεγάλους. Κοιτάζω εκστατικά τους ήρωες του έργου να δρουν στο χώρο της σκηνής και παρ’ ότι μου φαίνονται γνωστοί, φαντάζουν στα μάτια μου μυθικοί γίγαντες. Φουστανέλες και τσαρούχια, σαγιάκια και μεϊντανογέλεκα με χρωματιστές πούλιες, οι όμορφες ερμηνείες των ηθοποιών με ταξιδεύουν στο παραμύθι. Πέρασαν κάποιες μέρες μέχρι να συνειδητοποιήσω πως  οι πρωταγωνιστές της παράστασης δεν ήταν παρά άνθρωποι που τους συναντούσα συχνά στο δρόμο, πως ήταν ο Χρήστος του μπάρμπα Γιάννη του Ρεκλείτη στο ρόλο του Τάσου και η αδερφή του η Σοφία στο ρόλο της Γκόλφως. Τσέλιγκας  Ζήσης, ήταν ο Πέτρος Ι. Σκούπας, ενώ Αστέρω (μάνα της Γκόλφως ) ήταν Η Κατίνα Σιαπκαρά (της Βουλγαρίνας).Τον Κίτσο υποδυόταν ο Θύμιος Μηχαήλ Παπαθανασίου, ενώ το ρόλο της Σταυρούλας είχε η Βάσω του Αποστόλη του Μαυραγάνη. Στο ρόλο του Θανασούλα (πατέρα του Τάσου) ο Λεωνίδας ο Μπακλώρης (ο μετέπειτα Γραμματέας της κοινότητας). Τέλος τον αστείο ρόλο του Γιάννου  υποδυόταν ο αμίμητος Μήτσος  Ι. Κολοβός.  Δύσκολα θα ξεχάσω την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, τ’ αναφιλητά των γυναικών, όταν η Γκόλφω έπαιρνε το φαρμάκι κι ο Τάσος αυτοκτονούσε με το μαχαίρι και σωριαζόταν άψυχο κουφάρι στο πλάι της. Κάποιες ατάκες κυρίως του Γιάννου θαρρείς χαράχτηκαν ανεξίτηλα στο μυαλό μου: «Ξεκούρνιασε ρε Τάσου, που στάλησες σαν πρόβατο  απού το πιάνει η κάψα!» και πάλι: «θέλει η αγάπη υπομονή κι αητού γρηγοροσύνη, θέλει λαγού πατήματα αλλιώς γεια σ’ αφήνει» και ήταν στα 1955, όταν μόλις η χώρα είχε βγει από τη Γερμανική κατοχή και τον εμφύλιο που ακολούθησε. Τα χρόνια ήταν δύσκολα. Σε πολλούς έλλειπαν τα στοιχειώδη, αλλά περίσσευε το κουράγιο και το μεράκι για την ομορφιά και την τέχνη.  Στα χρόνια που ακολούθησαν δόθηκαν επίσης μερικές θεατρικές παραστάσεις. Κάποιες απ’ αυτές ήσαν υπαίθριες σε πρόχειρα φτιαγμένες θεατρικές σκηνές. Ανάμεσα στους πρωταγωνιστές ήταν ο Μήτσιος Ι. Κολοβός, ο Γιώργος Ι. Σκούπας (Εργολάβος), ο Γιώργος Χ. Σκούπας (Ξαϊνόρης), ο Μήτσος ο Παπαθανασίου (Εικοσιένας), ο Νίκος Πίπιλος (Παραβάντης) και άλλοι. Στις θεατρική δραστηριότητες θα πρέπει να προσμετρηθούν και τα σατυρικά θεατρικά δρώμενα των απόκρεω. Σ ’αυτά συνήθως πρωταγωνιστούσαν οι παρακάτω: Αχιλέας Κορδώσης,  Γιώργος Κορδώσης (Σουσαμής), Παύλος  Α. Μαυραγάνης, Βασίλης Ε. Ηλίας (Τσιμπούκας), Γιώργος  Μπακλώρης (Μάμαλης), Μήτσιος Παπαθανασίου (εικοσιένας) και άλλοι. Εκείνος όμως που άφησε εποχή με τα εύστοχα σατυρικά του, που τα εκφωνούσε μέχρι σχετικά πρόσφατα συνήθως από την κουτάλα ενός φορτωτή,  ήταν ο Γιώργος Ι. Σκούπας (εργολάβος).

Το τελευταίο θεατρικό έργο της εποχής εκείνης παρουσιάστηκε το 1965. Ήταν το έργο του Βελισαρίου Φρέρη «Τ’ Αρκάδι». Το έργο σκηνοθέτησε και γενικά επιμελήθηκε ο Φιλόλογος Μιχαήλ Π. Καλλαράς (Μάκης του Παπατσάμη). Τους βασικούς ρόλους υποδύθηκαν: Παναγιώτης Αχ. Κορδώσης  (Νούλης) στο ρόλο του Δράκου. Αικατερίνη Πριονιστή στο ρόλο της Χρυσής, Ανδρέας Μ. Μαρδίκης (Μαργώσης) στο ρόλο του Κωνσταντή Γιαμπουδάκη. Γιώργος Χ. Σκούπας (Ξαϊνόρης) στον αστείο ρόλο του Μανωλιού.  Είναι άξιο απορίας το ότι στα χρόνια που ακολούθησαν, ενώ το βιοτικό επίπεδο του χωριού συνεχώς ανέβαινε, καμιά θεατρική δραστηριότητα εκτός εκείνης των απόκρεω δεν υπήρξε. Έφταιξε το γεγονός ότι οι περισσότεροι νέοι του χωριού έφευγαν για σπουδές στην Αθήνα ή σε άλλες πανεπιστημιουπόλεις;  Οφειλόταν στο ότι ο κόσμος στρώθηκε αποκλειστικά στη δουλειά για να καλυτερεύσει την οικονομική του κατάσταση; Μήπως ήταν ένοχη η τηλεόραση πάντα διαθέσιμη για κάποιας μορφής ψυχαγωγία;  Ενώ λοιπόν πρώιμα αναπτύξαμε τη θεατρική μας κουλτούρα εμείς οι Κλενιάτες, κάπου κουραστήκαμε στο δρόμο και απομείναμε ουραγοί. Κοντόσταυλο, Άγιος Βασίλειος, Αθίκια, Χιλιομόδι, εδώ και πολλά χρόνια διαθέτουν δραστήριες θεατρικές ομάδες και κάνουν αξιοζήλευτη θεατρική  δουλειά. Θα πρέπει να το παραδεχτούμε εμείς οι γέννημα-θρέμμα Κλενιάτες. Έπρεπε να έρθει κάποια εκπαιδευτικός νύφη στο χωριό μας σαν από μηχανής Θεός,  η Κορνηλία Κουντούρη-Καλλαρά για να μας ξυπνήσει απ’ το θεατρικό μας λήθαργο. Της αξίζουν συγχαρητήρια! Της χρωστάμε οι Κλενιάτες και να είναι πάντα καλά, για να συνεχίσει την όμορφη κι εμπνευσμένη δουλειά που κάνει τα τελευταία χρόνια . Μια δουλειά που δεν απαιτεί μόνο κόπο αλλά και ξεχωριστές  ικανότητες. Έχοντας παρουσιάσει τις δυο προηγούμενες χρονιές τα έργα: «Η ΘΕΙΑ ΑΠ ΤΟ ΣΙΚΑΓΟ» και «ΜΙΑ ΤΡΕΛΗ-ΤΡΕΛΗ ΣΑΡΑΝΤΑΡΑ» με εξαιρετική επιτυχία,  ανεβάζει εφέτος το τρίτο κατά σειρά έργο «ΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ» του Αμερικανού συγγραφέα Νηλ Σάιμον. Εύχομαι να ευοδωθεί η προσπάθειά της τόσο για την θεατρική παράσταση, όσο και για την πραγματοποίηση του θεατρικού φεστιβάλ στο τελευταίο δεκαήμερο του Ιουλίου, μια λαμπρή ιδέα που αν καθιερωθεί πρόκειται να δώσει στο χωριό μας εξέχουσα θέση στα πολιτιστικά της περιοχής.  Μακάρι να συνεργαστούν μικροί και μεγάλοι μαζί της για να συνεχιστεί η θεατρική παράδοση στην Κλένια, ν’ αποτελέσει η θεατρική ομάδα μαζί με τη χορευτική και τις αθλητικές πόλο έλξης για τους νέους , συμβάλλοντας στη βελτίωση  του πολιτιστικού επίπεδου και στην ποιότητα ζωής στο χωριό.