Λαογραφική Έκθεση Γυμνασίου Χιλιομοδίου

 Στην γιορτή, για το τέλος της σχολικής χρονιάς του Γυμνασίου Xιλιομοδίου, μία έκπληξη περίμενε τους προσκεκλημένους

    Μέσα στα πλαίσια των σχολικών δραστηριοτήτων του Γυμνασίου  οι μαθητές και μαθήτριες, εκτός των άλλων, ετοίμασαν και οργάνωσαν μία Λαογραφική Έκθεση και μία Έκθεση έργων Τεχνολογίας. Τα παιδιά  με την καθοδήγηση των καθηγητών συγκέντρωσαν με κόπο τα  εκθέματα  και δούλεψαν με μεράκι και φαντασία για να παρουσιαστούν όλα, σε ενότητες με γούστο και καλαισθησία.

   Πολλά συγχαρητήρια στην Διευθύντρια κ. Κωνσταντίνα Δράκου, στο εκπαιδευτικό προσωπικό και σε όσους συνέβαλαν στην οργάνωση της εξαιρετικής αυτής  έκθεσης αλλά ιδιαίτερα συγχαρητήρια στα παιδιά. Ακόμη συγχαρητήρια στην Υποδιευθύντρια του Γυμνασίου κ. Γεωργία Ρουμελιώτη που επιμελήθηκε την δημιουργία και  έκθεση έργων τεχνολογίας με τα ιδιαίτερα, έξυπνα και όμορφα έργα.

    Μέσα από αυτή την έκθεση βλέπουμε ότι υπάρχουν στην περιοχή μας πάρα πολλά όμορφα λαογραφικά στοιχεία, που δάνεισαν οι κάτοικοι και είμαστε σίγουροι ότι υπάρχει ένας πλούτος ακόμα, που παραμένει στην αφάνεια. Αυτό μας δείχνει ότι είναι εφικτό και πρέπει να προσπαθήσουμε να φτιαχτεί ένα Λαογραφικό Μουσείο σε μόνιμη βάση και πιθανόν σε συνδυασμό με τις αρχαιότητες της Τενέας.

   Είναι καθήκον μας να βοηθήσουμε όλοι μας να παραμείνει ζωντανή η μνήμη, μέσα από τα εργαλεία και τα αντικείμενα, για τη ζωή των προγόνων μας, που έζησαν δύσκολη ζωή σε δύσκολες εποχές. Ο Δήμος, οι τοπικοί φορείς και κάθε ένας που έχει  την δυνατότητα πρέπει να κινητοποιηθούν.

    Το Γυμνάσιο Χιλιομοδίου πρωτοπορεί και μας δείχνει τον δρόμο.

   Η Έκθεση είναι  επισκέψιμη τις πρωινές ώρες καθ’ όλη την διάρκεια της εβδομάδος.

Κλενιάτικες ιστορίες: Εκγύμναση γυναικών.

 Γράφει ο Ντίνος Κορδώσης,

    Έχασε την υπομονή του ο Βασίλης ο Μιχαλιός. Ήταν η τέταρτη φορά που ο Σταύρος ο Χριστέας τον ρωτούσε το ίδιο πράγμα. «Λοιπόν, τσοίνοι οι τσίγκοι ετσεί  πέρα π’ γυαλίζνε τίνους είναι. «Τ’ Χαρλέπα διάολε!» Στο ’πα  δέκα φορές»! Ξέσπασε! «Λοιπόν, λοιπόν καλά μη θυμώνεις», είπε ο γίγαντας, πήγε στο δέντρο που κρεμόταν η βαρέλα και τη στράγγισε μέχρι τελευταίας ρανίδας. «Φτου διάολε, πάλι για νερό είμαστε να πάμε! Τράβα μωρέ Στέφα να γεμίσεις, μισή βαρέλα τη φορά πίνει το θηρίο!» Είπε ο Βασίλης στον αδερφό του.

   Το να έχεις στη δούλεψή σου στο ξεχέρσωμα το Σταύρο το Χριστέα είχε ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Το 4-5 οκάδων ξυνιάρι του έκανε χαλασμό στα πουρνάρια, αλλά το φαί του και το πιόμα του αμάν! Έναν άνθρωπο ήθελε να τον τροφοδοτεί.

   Ώσπου να επιστρέψει ο Στέφας απ’ το ρέμα με την πηγή, έφτασε και η αδερφή των παιδιών, η Τασούλα με το μεσημεριανό για τους δουλευτάδες. Φασολάδα, κρεμύδι, παστές ελιές και μισό καρβέλι ψωμί σταρένιο. Ήξερε η κυρά Μιχαλιού, πως ο Σταύρος έτρωγε σαν αρκούδα και το 'χε γεμάτο φασολάδα το τσουκάλι.

   Κάθισαν κατάχαμα να φάνε κι ο Σταύρος άρχισε πάλι να λέει την προσφιλή του ιστορία, για τότε στους βαλκανικούς πολέμους που κολλούσαν τα πόδια των μουλαριών στη λάσπη του Στρυμόνα και για να περάσουν τα κανόνια του ορειβατικού απέναντι, τα φορτωνόταν στη ράχη του και τα μετέφερε. Για τούτο ο Ταγματάρχης του Σαραντόπουλος Ιωάννης, τον πρότεινε για παράσημο και τον προβίβασε δίνοντάς του τον βαθμό του δεκανέα. Το’ χε μεγάλο καμάρι τούτο ο Σταύρος και δεν έχανε ευκαιρία να το διηγείται παντού.

   Η δεκαεξάχρονη Τασούλα που έκανε γούστο με τη διήγηση του Σταύρου σαν τέλειωσαν το μεσημεριανό κι έπιασαν πάλι δουλειά, μάζεψε το τσουκάλι και τα υπόλοιπα πράγματα και γύρισε στο χωριό.

   Εκεί στο Κορδωσαίικο αλώνι κάτω απ’ τον Άι Γιώργη κατέβηκε τ’ απόγιομα η Τασούλα για το συνηθισμένη μάζωξη των κοριτσιών. Αντάμωσε εκεί την Κωνσταντίνα του Δημητρούλια, (Παπαθανασίου) κάποιες άλλες μεγαλύτερες και τους διηγήθηκε όσο γινόταν πιο γλαφυρά με τις σχετικές μιμήσεις την ιστορία του Σταύρου, που λίγο, πολύ ήταν γνωστή στους χωριανούς. Τότε κάποια απ’ τις μεγαλύτερες είχε μια ιδέα ,που έγινε μ’ ενθουσιασμό αποδεκτή από τις υπόλοιπες και ήταν η παρακάτω.

   Θα ταχυδρομούσαν στον αδελφό κάποιας απ’ την παρέα, που ζούσε  στην Αθήνα, ένα γράμμα που θα περιείχε ένα άλλο στο εσωτερικό και την εντολή να το ταχυδρομήσει πάραυτα. Ύστερα σκορπίστηκαν στα σπίτια συγγενών και φιλενάδων ελεύθερων και παντρεμένων για να τις βάλουν στο κόλπο.

   Το γράμμα μέσα στο γράμμα που ταχυδρομήθηκε απ’ την Αθήνα είχε αποστολέα τον στρατηγόν Κύριον Σαραντόπουλον Ιωάννην Κέας 23 Αθήναι και παραλήπτη Τον  κύριον Σταύρον Χριστέα πυροβολητήν δεκανέαν Κλένιες Κορινθίας.

   Όταν ο ταχυδρόμος έδωσε την επιστολή στο Σταύρο και τον πληροφόρησε πως είναι απ’ την Αθήνα, εκείνος είπε στον ταχυδρόμο πως μπα, το γράμμα δεν ήταν για λόγου του. «Μα εδώ γράφει: Κύριον Σταύρον Χριστέαν πυροβολητήν δεκανέαν» συλλάβισε ο ταχυδρόμος.

«Ε, λοιπόν, λοιπόν, ποιος να στείλει σε μένα γράμμα; » Ξαναρώτησε ο γίγαντας.

«Αποστολεύς: Στρατηγός κύριος Σαραντόπουλος Ιωάννης».Ξανασυλλάβισε ο ταχυδρόμος.

«Ε, τον κακομοίρη με θυμήθκε! » Φώναξε ο Σταύρος μ’ ενθουσιασμό και το πρόσωπό του φωτίστηκε. Άρπαξε σχεδόν το γράμμα απ’ τα χέρια του ταχυδρόμου και ροβόλησε στον κατήφορο για το σπίτι του ιεροψάλτη, να του διαβάσει τη γραφή.

«Αγαπητέ δεκανεύ, υγείαν έχω και υγείαν ποθώ, το αυτό επιθυμώ και δι’ υμάς!  Έμπροσθεν των χαλεπών καιρών τους οποίους διανύομεν, με την χώραν περικυκλωμένη εχθρών πανταχόθεν και την εις τας μάχας απώλειαν μεγάλου  ποσοστού του στρατεύματος, εν Μικρά Ασία και αλλαχού, η στράτευσης των γυναικών κρίνεται αναγκαία. Ως εκ τούτου σας διατάσσω  όπως συγκεντρώσετε τας γυναίκας του χωρίου σας ηλικίας από 15 έως 35 ετών και εκγυμνάσετε ταύτας κάνοντας χρήσην των στρατιωτικών σας γνώσεων, προκειμένου να καταστούν εις επικειμένην  πολεμικήν σύρραξην έν’ αξιόμαχον τμήμα στρατεύματος. Μεριμνήσατε δια την οσονούπω εφαρμογήν της διαταγής.

Μετά τιμής Ιωάννης Σαραντόπουλος αντιστράτηγος.»

«‘Ορε τι σουνούπω και κουνούπω; Εγώ ξέρω: Προσχή! Αναύς! Κλίνατπαρί! Κλίνατεπιδέξ! Παρουσιαστάρμ! Παραποδάρμ! Λοιπόν , λοιπόν, να με παρ’ ο διάολος αν κατάλαβα τι λέει τούτος!»

   Ο Ιεροψάλτης ξαναδιάβασε το κείμενο απορημένος. Άντε σκέφτηκε να πούμε πως είναι δυνατή  μια μελλοντική στράτευση των γυναικών. Τη στην οργή το Σταύρο, έναν παλαβό άνθρωπο θα επέλεγαν για εκπαιδευτή; Η ιστορία μύριζε φάρσα, ωστόσο το γράμμα σύμφωνα με τις σφραγίδες είχε όντως ταχυδρομηθεί απ’ την Αθήνα. Εξήγησε λοιπόν στο Σταύρο με απλά Κλενιάτικα τι ακριβώς του έγραφε ο στρατηγός κι ο Σταύρος φούσκωσε σαν Διάνος. Τώρα θα τους έδειχνε ποιος ήταν ο Σταύρος. Τώρα θα βλέπανε κάτι ξιπασμένες σουσουράδες  που αυτός τους έστειλε προξενιά και κείνες καμαρώνανε!

   Την άλλη μέρα Κυριακή σαν απόλυσε η εκκλησιά όχι μόνο δεν έφυγαν οι εκκλησιασθέντες εκτός από μια, δυο γριές, αλλά συνέρρευσε και πλήθος απ’ τα καφενεία και τα γύρω σπίτια, γιατί είχε μαθευτεί το νέο, πως ο Σταύρος είχε αναλάβει να κάνει γυμνάσια στις κοπέλες του χωριού και δεν ήθελαν να χάσουν το πανηγύρι. Εκείνες οι σουσουράδες μπήκαν στη γραμμή και περίμεναν να γελάσουν με το Σταύρο, όπως και οι δικοί τους βέβαια που ήξεραν για τη φάρσα. Ο Σταύρος πήρε στα χέρια μια βέργα από λυγαριά και ύφος στρατάρχη κι άρχισε τα παραγγέλματα.

   «Στιχθείται ανά τρεις.» Με χαχανητά οι γυναίκες έκαναν ένα μπουλούκι.

   «Λοιπόν, λοιπόν, είπα ανά τρεις διαόλ’ καρακάξες!» όρμησε στο μπουλούκι και τις έβαλε σε τριάδες σπρώχνοντας τη μια και τραβώντας την άλλη.

   «Εμπρός μαρς! Ένα δυο! Μα που να πάνε με βήμα εκείνες που κόντευαν να κατουρηθούν απ’ τα γέλια. Τις σταμάτησε ο εκπαιδευτής να ξαναστιχιθούν και ξεκίνησαν πάλι. Αυτή τη φορά κάτι έγινε. Μια παχουλή όμως που ο Σταύρος τη νοστιμευότανε κάποτε και της είχε στείλει και προξενήτρα, αλλά εκείνη προτίμησε άλλον, τον κοντοστούπη το Σπύρο το Φατούρο ,δεν το πήγαινε το βήμα. Άλλαχτο! Της είπε αυστηρά ο Σταύρος, όμως  εκείνη το χαβά της. «Ρε άλλαχτο είπα διαόλου βουβάλω! Το Σταύρο το λεβέντη δεν τον ήθελες, πήγες και πήρες το Φούσκα!»  Ε, αυτό ήτανε, μια δυο έπεσαν κάτω απ’ τα γέλια, πέσανε άλλες δυο τρεις πάνω τους , άρχισαν και οι απ’ έξω να γελάνε και να σφυρίζουν, πανδαιμόνιο! Ποιος ν’ άκουγε τώρα τα «ανασυνταχτείτε» του Σταύρου που κυνηγούσε τις κοπέλες κραδαίνοντας τη βίτσα.

   Έγινε λοιπόν λύση των ζυγών, οι κοπέλες σκορπίστηκαν και χάθηκαν στο πλήθος κι ο εκπαιδευτής έμεινε να συλλογιέται, πως δεν τα κατάφερε να σταθεί άξιος της εμπιστοσύνης του στρατηγού. Ύστερα σκέφτηκε πως για χάρη των γυμνασίων  είχε κλείσει μέσα τα πρόβατα, και κίνησε σιγά , σιγά με βαριά καρδιά για τη μάντρα. Τέτοιες στιγμές απογοήτευσης έκανε μαύρες σκέψεις, πως να, όλοι θα πεθάνουν μια μέρα, όπως πέθανε ο Μίγκος (το μουλάρι)του Μιχάλου, όπως πέθανε η μούλα η δική του. Όσο για τις γυναίκες; Μήπως φελάνε για τίποτα. Η δικιά του η Αλέξω πάντως, που ήτανε για κανένα χρόνο ζευγάρι, πριν τον εγκαταλείψει, το μόνο που κατάφερνε ήτανε  να του χέζει το κόριασμα.  «Ρε άειστε  στο διάολο καρακάξες που θέλετε και γυμνάσια», μούγκρισε καθώς έπιασε το ρέμα πίσω απ’ τα Μαυραγανέικα κι ανηφόρησε προς τα Μαρδικέεικα χτυπώντας με τη βίτσα τους θάμνους δεξιά κι αριστερά.

Τ΄ Άϊ Γιαννιού.

   Και φέτος γιορτάσαμε με θρησκευτική ευλάβεια την Ιερά πανήγυρι του χωριού μας. Με ιδιαίτερο σεβασμό πραγματοποιήθηκε η  λιτάνευση  της εικόνας την παραμονή το βράδυ, παρουσία  πλήθος συγχωριανών μας, ενώ παρέστη  από τις αρχές, ο Δήμαρχος Κορινθίων κ. Βασ. Νανόπουλος και ο Πρόεδρος του χωριού κ. Τάκης Μπακλώρης.

   Για την ιστορία του νεκροταφείου έχουμε αναφερθεί σε παλαιότερες αναρτήσεις μας. Ακόμη παραθέτουμε μια  μικρή ιστορία για την εκκλησία του Αγίου Ιωάννου στο  νεκροταφείο. (προφορική αφήγηση κ.Χαρ. Ζεμπερλίγκου).

   “Όταν έγιναν τα εγκαίνια της εκκλησίας του νεκροταφείου, μάλλον το 1926, πήγε πολύς κόσμος. Τα εγκαίνια έγιναν από το Μητροπολίτη Κορινθίας Δαμασκηνό (σ.σ. Ο Μητρ. Δαμασκηνός χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Κορινθίας το 1922. Μετέπειτα έγινε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών  και πάσης Ελλάδος).Το νεκροταφείο (με απόφαση της Κοινότητας το Μάρτιο του 1921) χτίστηκε στην θέση Άγιος Ιωάννης.(Η παράδοση θέλει στην θέση αυτή να υπήρχε παλαιός ναΐσκος το Αγ. Ιωάννου γι’ αυτό υπήρχε και το τοπωνύμιό). Έτσι το όνομα της εκκλησίας σαν Άγιος Ιωάννης είχε αποφασιστεί από την θέση. Υπήρχε όμως μεγάλη διαφωνία σε ποιον Άγιο Ιωάννη ιδιαίτερα θα αφιερωνόταν η εκκλησία. Κάθε γέρος του χωριού έλεγε το δικό του. Ο ένας έλεγε  για τον Άγιο Ιωάννη τον Ρηγανά, ο άλλος τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, ο άλλος για κάποιον άλλον κτλ. Χάλαγε ο κόσμος.

    Ο  Δεσπότης δεν μιλούσε καθόλου. Καθόταν σοβαρός και τους άκουγε. Γυρίζει και λέει του Διάκου. “Γράψε μου όλους τους Αϊ  Γιάννηδες”. Έγραψε  ο Διάκος σε χαρτάκια όλες τις ημερομηνίες και τους Αϊ Γιάννηδετου και  τα έβαλε μέσα στο καλυμμαύχι του. Λέει ο δεσπότης: “Κύριοι όποιον Αϊ -Γιάννη τραβήξουμε θα βάλουμε το  όνομα”. Τράβηξαν και έπεσε του Αϊ -Γιάννη  του Θεολόγου. Έπεφτε και Άνοιξη οπότε δεν μίλησε κανένας.

Παλιά γινόταν μεγάλο πανηγύρι. Έπιαναν το χορό έξω από το νεκροταφείο. Ήταν και βραχώδεις ο τόπος τότε εκεί. Έριχναν  και φουρνέλα και βαρελότα. Μετά έφευγε ο κόσμος και πήγαινε  στο Ραντιτσέικο αλώνι.(σ.σ.  ήταν στο ύψος του σημερινού πρατηρίου καυσίμων) όπου γινόταν ο μεγάλος χορός μέχρι το μεσημέρι. Ύστερα πήγαιναν έτρωγαν και συνέχιζαν στο αλώνι του Αϊ Γιωργιού, όπου γινόταν οι χοροί και τα γλέντια. Τότε όλοι οι χοροί και η διασκέδαση, πανηγύρια, απόκριες κτλ γινόντουσαν στον Αη Γιώργη από κάτω, στο Κορδωσέικο αλώνι. Μετέπειτα καθιερώθηκε για λίγο το Μπακλωρέικο αλώνι, το 1945 περίπου.

Μετά άνοιξε η πλατεία με τη βρύση και δημιουργήθηκαν τα μαγαζιά. Πρώτα του Μαυραγάνη και γινόντουσαν πλέον  εκεί οι γιορτές.”

Μερικά στιγμιότυπα από την φετινή εορτή…

Κλένια... Πανόραμα.

   Μετά τις φωτογραφίες από ψηλά , μερικές πανοραμικές λήψεις του χωριού μας.

   Μέρος του βίντεο θα παρακολουθήσετε πιο κάτω. Ολόκληρο το βίντεο μπορείτε να το δείτε σε YouTube στο Klenia channel Εδώ

 Χειριστής Drone και Μοντάζ : Βασίλης Δελής.

 

Ο Ακάθιστος Ύμνος.