Παραδοσιακοί οργανοπαίχτες της Κλένιας

   Μνήμες από τους εμπειρικούς μουσικούς των δημοτικών μας τραγουδιών του χωριού μας, στις δεκαετίες του 50 και 60 αλλά και παλαιότερα, από προσωπικές εμπειρίες και διηγήσεις συμπατριωτών μας, θυμάται και καταγράφει με μοναδικό τρόπο ο συγχωριανός μας Γιάννης Kορδώσης.

  Tο πηγαίο μεράκι και η επίμονη προσήλωση στα μουσικά όργανα, είτε αυτά ήσαν πνευστά, έγχορδα είτε κρουστά, διέκρινε κατά κανόνα την απασχόληση τον αυτοδίδακτων εμπειρικών μουσικών της αγροκτηνοτροφικής κοινωνίας του χωριού μας, παλιότερα αλλά και αργότερα στις δεκαετίες 50-60 και 60-70.

   Υπήρχε το στοιχείο της γνησιότητας και του αυθόρμητου στους ήχους των οργάνων αλλά και στο τραγούδι των πανηγυριωτών κυρίως,  που κελαηδούσαν το παραδοσιακό μας δημοτικό τραγούδι, γεμάτα από συναισθηματικούς στροβιλισμούς και μουσικές κορώνες, με χαρακτηριστικά τον καημό του απραγματοποίητου και την ανάγλυφη υπερβολή του πάθους του τότε ανθρώπου ξωμάχου και χειρώνακτα.

   Καθώς εξέπνευσε η δεκαετία του 50 και ξεκινούσε η διαδοχή της καινούργιας, οι πρώτες εκείνες οπτικοακουστικές εμπειρίες όντας, μικροί, σε προσχολική ηλικία και σαν μαθητές του Δημοτικού Σχολείου, αποτέλεσαν φωτεινές πηγές συγκινησιακής και εσωτερικής καταγραφής και φυσικοπνευματικής ανάτασης. Μνήμες και πάλι μνήμες με στοιχεία γνησιότητας και ειλικρινούς μουσικής έκφρασης, καθώς αργότερα η δημοτική  μας μούσα άρχισε να αντικαθίσταται από αντίπαραδοσιακά στοιχεία ξενόφερτα, είτε αυτά είχαν ανατολίτικη προέλευση είτε δυτικότροπη.

  Η ποιμενική φλογέρα του πατέρα μας, Στέφανου Κορδώση, ήταν η πρώτη  ακουστική εμπειρία μουσικού οργάνου, που σκόρπιζε στο ημίφως της χειμωνιάτικης νύχτας, κοντά στο αναμμένο τζάκι, τη μουσική δημοτική και χορευτική λαλιά της με συναισθηματική φόρτιση και πηγαίο λυρικό ξεχείλισμα.

    Λίγο ανατολικότερα, γειτονικά, από το σπίτι του αυτοσχέδιο αλλά και ταλαντούχου κλαρινίστα μπάρμπα Μάρκου του Μπούρα, αντηχούσαν κρυστάλλινα και ανόθευτα ή κλαρινοήχοι  γεμάτοι από πάθος ψυχής, μεράκι και αυτοσχεδιασμούς τοπικής αλλά και προσωπικής σφραγίδας και συγκίνησης, που όμως δεν θράσευαν ώστε να ξεφύγουν πέρα από τα παραδεδομένα  όρια του παραδοσιακού τρόπου ερμηνείας και αποδοχής. Κι επάνω  τ’ άστρα στις παγερές ανέφελες νύχτες, οπτικό δείγμα θείας αρμονίας μ’ ανόθευτο  το φως τους από τους τεχνητούς εκτυφλωτικούς  προβολείς του σήμερα, έλαμπαν  ζωηρά στο σκοτάδι προκαλώντας δέος και συνόδευαν την πρωτόπειρη μουσική ακουστική αρμονία, αφτιασίδωτη και σχεδόν δωρική στην απλότητά της, άμεσα φιλική και ολόζεστη έκφραση του λαϊκού ανθρώπου.

   Ο μπάρμπα Μάρκος, που ηλικιακά ανήκε στην ομάδα των παππούδων του χωριού, επροσφωνείτο μ’ αυτόν τον τρόπο από τους μεγαλύτερους, πατεράδες και μαννάδες μας και έτσι συνηθίσαμε να τον προσφωνούμε κι εμείς οι μικρότεροι που θα μπορούσε νά μαστε εγγόνια του.

   Η επιμονή του και υπομονή του στην όσο το δυνατόν καλύτερη και πιστότερη ερμηνεία κάποιον νεώτερων τραγουδιών ήταν αξιοθαύμαστη. Δεν θα ξεχάσω την επίμονη προσπάθειά του να αποδώσει με το κλαρίνο του την μελωδία του τραγουδιού “έφταιξα συμπάθησε με κυρά Γιώργαινα”. Το κωμικό της υπόθεσης, σε μία τέτοια προσπάθεια ήταν το τράβηγμα κατ’ επανάληψη της τρίχας π’ έβαζε στο στόμιο-σφυρίχτρα του οργάνου για καλύτερη απόδοση, όπως το εννοούσε ο ίδιος, από παιδάκι-μπόμπιρα της γειτονιάς. Τότε, όπως μου διηγήθηκε μεγάλος πια, το κάποτε μικρό γειτονόπουλο, ο μπάρμπα Μάρκος τον μάλωνε θορυβημένος για το χάλασμα της προσπάθειάς του φωνάζοντας “άστην διάολε!”, προσπαθώντας να πείσει τον μικρό πειραχτήρι να αφήσει την τρίχα αμετακίνητη στη θέση της. Το παράπονό του ήταν η ευκαιρία που του παρουσιάστηκε να λάβει μουσικά μαθήματα στο κλαρίνο από κατόχους μουσικής παιδείας, και που χάθηκε με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου και την Κατοχή που ακολούθησε.
.........

Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου - Ιερά πανήγυρις

 Αύριο, 8 Μαΐου εορτάζουμε τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, στον ιερό ναό του νεκροταφείου και το χωριό έχει πανηγύρι. Στην ιστορία της εκκλησίας έχουμε αναφερθεί σε παλαιότερη ανάρτηση εδώ.

  Σήμερα θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας στο λυπηρό γεγονός που συνέβη φέτος. Στην κλοπή της καμπάνας της εκκλησίας.

  Αρχικά έχουμε τις κλοπές των μετασχηματιστών της ΔΕΗ από τις γεωτρήσεις και ειδικά από αυτές που υδρεύεται το χωριό τους καλοκαιρινούς μήνες. Ακολούθως καταγράφουμε τις κλοπές των ηλεκτρικών κινητήρων στις γεωτρήσεις και τα πηγάδια. Μετά έχουμε τις συνεχείς διαρρήξεις και τις κλοπές στα σπίτια του χωριού.

  Το αποκορύφωμα και η ιεροσυλία έγινε με την κλοπή των καμπανών από την εκκλησία του νεκροταφείου και της Μουσχουβίτσας. Το ερώτημα που προκύπτει και η απορία είναι, ότι εκτός από τους κλέφτες που δεν συλλαμβάνονται, υπάρχουν  και οι κλεπταποδόχοι, που παραμένουν άγνωστοι.

  Οι αρμόδιοι πρέπει να εντείνουν τις προσπάθειες. Η καμπάνα δεν είναι ηλεκτρικός κινητήρας ή μετασχηματιστής να αποσυναρμολογηθεί!!!

  Εμείς οι κάτοικοι πρέπει να φροντίσουμε σταδιακά να αποκαταστήσουμε τις κλεμμένες καμπάνες με νέες αφού πρώτα μελετήσουμε τρόπο ασφάλισης και φύλαξης. Το χρωστάμε στην ιστορία του χωριού, στον πολιτισμό μας στη θρησκεία μας.

Ο Αγροτικός Συνεταιρισμός Κλένιας

  Η φετινή ελαιοκομική χρονιά για το χωριό ήταν η “παραγωγική”. Η παραγωγή του λαδιού του χωριού πλησίασε τους 800 τόνους. Όλοι ανέμεναν ότι η παραγωγή φέτος θα έφτανε τους 1000 τόνους αλλά δυστυχώς το χαλάζι, που έπληξε μεγάλη περιοχή του ελαιώνα το Νοέμβριο, υπολογίζεται ότι κατέστρεψε παραγωγή πάνω από 100 τόνους λαδιού.

   Πάντως, όπως καταγράφεται χρονιά με τη χρονιά, η παραγωγή του λαδιού αυξάνεται, συντελούσης της εκτεταμένης  δεντροφύτευσης ελιών και της κατά μεγάλο ποσοστό μηχανικής συλλογής  του ελαιοκάρπου. Φέτος παρατηρήθηκε και έλλειψη εργατικών χεριών με αποτέλεσμα, η περίοδος μαζέματος των ελιών, να είναι η μεγαλύτερη των τελευταίων ετών παρόλο που άρχισε νωρίτερα λόγω της χαλαζόπτωσης .

   Όπως μας πληροφόρησε ο πρόεδρος του Αγροτικού Συνεταιρισμού, Κώστας Ηλίας , παρόλη τη μεγάλη ποσότητα παραγωγής λαδιού, οι τιμές πώλησης ήταν πολύ καλύτερες από τα προηγούμενα χρόνια. Φαίνεται τελικά ότι βασική οικονομία του χωριού στηρίζεται πλέον στο λάδι (λόγω και  της εξαιρετικής ποιότητας) και στα βερίκοκα.

  Προς αυτή την κατεύθυνση ρίχνει πλέον το βάρος της ανάπτυξης και ο Αγροτικός Συνεταιρισμός.Ύστερα από μία περίοδο αρκετών χρόνων υπολειτουργίας, υπερχρεωμένος, ευρισκόμενος σε κατάσταση στάσης πληρωμών, ξεκίνησε από αρχές του 2013 με νέο διοικητικό συμβούλιο να προχωράει με  νέους ρυθμούς.

  Έτσι αφού τακτοποίησε σταδιακά τα χρέη του, άρχισε να έχει κερδοφορία ώστε να προγραμματίζει και να εκτελεί βήμα-βήμα την  βελτίωση και εκσυγχρονισμό  των υποδομών.

  Έγινε νομιμοποίηση αρκετών αυθαιρέτων κτιριακών κατασκευών και εκδόθηκε  νόμιμη άδεια λειτουργίας του ελαιοτριβείου που στερείτο.

  Η κατασκευή ιδιόκτητου γραφείου κρίθηκε απαραίτητη και έλυσε το πρόβλημα της μόνιμης στέγης. Η απόσβεση της δαπάνης κατασκευής έγινε γρήγορα (λόγω των υψηλού μισθώματος  που πλήρωνε)  και δικαίωσε αυτήν την επιλογή.

   Άμεσα, για τη διαφύλαξη της περιουσίας του συνεταιρισμού, έγινε περίφραξη του οικοπέδου του ελαιοτριβείου, ισοπεδώθηκε ο χώρος, έγινε επίστρωση με χαλίκι και τσιμεντώθηκε για να δουλεύει  με άνεση το κλαρκ. Στην συνεχεία για την ασφάλεια τοποθετήθηκαν κάμερες εικοσιτετραώρου παρακολουθήσεως των εγκαταστάσεων και του περιβάλλοντος χώρου και σύστημα συναγερμού. Τέλος για τις ώρες μη λειτουργίας του λιοτριβιού  ο χώρος φυλάσσεται από ιδιωτικό φύλακα .

   Η δενδροφύτευση  που έγινε έδωσε ένα τόνο καλαισθησίας σε όλη την εγκατάσταση του ελαιοτριβείου.

   Από τα πρώτα κέρδη αγοράστηκαν σταδιακά 350 δοχεία μεταφοράς του λαδιού,5 δεξαμενές λαδιού ,με διάφορες χωρητικότητες, παλετοφόρο και αντλία λαδιού.

   Εκσυγχρονίζοντας την αποθήκευση του ελαιοκάρπου στο χώρο του ελαιοτριβείου αγοράσθηκαν κατ’ αρχάς 100 παλετοκιβώτια (Βins). Αφού ξεπεράσθηκαν οι αρχικές επιφυλάξεις, ως προς την λειτουργικότητά τους και με την αποδοχή τους από τους συνεταιριστές αυξήθηκαν φέτος στα 350 τεμ. Παρένθεση για την ιστορία. Στα παλιά λιοτρίβια που σήμερα δεν υπάρχουν ,είχαν φτιάξει μέσα στο οίκημα, μικρούς χώρους που διαχωρίζονταν με σανίδες. Όποιος παραγωγός επιθυμούσε αποθήκευε εκεί τις ελιές  μέχρι να τις βγάλει λάδι. Αυτός ο χώρος λεγόταν “τσάρκος”. Προφανώς και ήταν η πιο ανθυγιεινή επιλογή για την ποιότητα του λαδιού. 
...............

M.Παρασκευή- Επιτάφιος-Ανάσταση

 Μια ιδιαίτερη χρονιά φέτος. Ο εορτασμός της Μ. Παρασκευής έγινε κάτω από άσχημες καιρικές συνθήκες. Το βράδυ, η ώρα της περιφοράς του επιταφίου, συνέπεσε με καταρρακτώδη βροχή, με αποτέλεσμα η περιφορά να γίνει μέσα στην εκκλησία.  Ένα γεγονός που σίγουρα η νέοι δεν είχαν ζήσει αλλά και οι παλιοί δεν θυμούνται να έχει ξανασυμβεί.

   Ιδιαίτερη νότα έδωσε φέτος στην λειτουργία, η χορωδία των γυναικών του χωριού, που για πρώτη φορά, έψαλλε με ευλάβεια και σεμνότητα τα εγκώμια της Μ. Παρασκευής.

   Ευτυχώς την επομένη  ο καιρός βελτιώθηκε και η τελετή της Ανάστασης έγινε  όπως κάθε χρόνο στο προαύλιο χώρο της εκκλησίας .Οι κάτοικοι του χωριού συμμετείχαν και παρακολούθησαν με ευλάβεια την λειτουργία της Ανάστασης  και όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια βροχή  πυροτεχνημάτων σηματοδότησε το “Χριστός Ανέστη”.

  Το Πάσχα ο καιρός ανοιξιάτικος πλέον επέτρεψε ο εορτασμός να γίνει με τον πατροπαράδοτο καθιερωμένο τρόπο του σουβλίσματος του οβελία.

Η ημέρα της Λαμπρής