Πάσχα 2021.

    Και φέτος θα εορτάσουμε το Πάσχα κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες .Η πανδημία έχει αλλάξει τον τρόπο της ζωής μας και τις επαφές μας με συγγενείς ,φίλους και γνωστούς μας. Έχουμε την ελπίδα και πιστεύουμε ότι θα είναι η τελευταία χρονιά αυτής της ιδιόμορφης κατάστασης.

    Ενθυμούμενοι τους δασκάλους μας παραθέτουμε άρθρο, που δημοσιεύθηκε πριν μισό αιώνα, από τον Γυμνασιάρχη του 6ταξίου Γυμνασίου Χιλιομοδίου (τότε δεν υπήρχαν τα Λύκεια) στο μικρό περιοδικό “Η Φανερωμένη” του Γυμνασίου.
   Η Ανάσταση του κυρίου να βοηθήσει όλους μας να ξεπεράσουμε τα προβλήματα με αλληλεγγύη, ομόνοια και Αγάπη.
   Ευχόμεθα σε όλους Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση!!!

  

Κλενιάτικες Ιστορίες : Ο Μιχαλιός και ο λήσταρχος Γκολιάνης.

 Γράφει ο Ντίνος Κορδώσης.

Η «ιστορία» που ακολουθεί βασίστηκε σε διήγηση του ήρωά της Μιχαήλ Στεφάνου Κορδώση (1884- 1968) , που ήταν γνωστός στους  Κλενιάτες  ως  «Μιχαλιός», στον γράφοντα  εγγονό του γύρω στα 1962.

  

Ο αποσπασματάρχης έριξε μια ματιά στο χαρτί που του έφερε ο αγγελιαφόρος , σήκωσε βιαστικά το ποτήρι και κατέβασε με μιας το ούζο που είχε απομείνει. Τέντωσε το λαιμό, «συναγερμός!» Ούρλιαξε. « Οπλισμό και παγούρι μόνο και ξεκινάμε! Δραπέτευσε ο λήσταρχος Γκολιάνης! Σας θέλω αστραπές, γιατί αν περάσει τον κάμπο και πιάσει βουνό τον χάσαμε!» Ώσπου να του φέρουν  τ’ άλογο και να ιππεύσει, είχαν κιόλας συγκεντρωθεί οι στρατιώτες τριγύρω του. Ο υπολοχαγός  έριξε μια βιαστική  επιθεώρηση. «Ο Μιχαλιός είν’ εδώ;» ρώτησε το λοχία. «Είναι στη σκοπιά  κύρ’ λοχαγέ!» Απάντησε εκείνος.  «Ν’ αντικατασταθεί πάραυτα!» Διέταξε ο αξιωματικός.      

   Πρώτη δεκαετία του εικοστού αιώνα και η δράση των ληστοσυμμοριών καλά κρατούσε. Ο πρωθυπουργός Γεώργιος Θεοτόκης είχε αρχίσει μια προσπάθεια ανασυγκρότησης του στρατεύματος, αλλά τ’ αποτελέσματα δεν είχαν γίνει ακόμα ορατά. Πολυάριθμοι οι παράνομοι, ολιγάριθμοι οι στρατιώτες και οι χωροφύλακες των αποσπασμάτων καταδίωξης και το αλισβερίσι των ληστοτρόφων , των κλεπταποδόχων, ακόμα και κάποιων βουλευτών με τους ληστές, δυσκόλευε το έργο των διωκτικών αρχών.

    Ο Μιχαλιός γεννημένος στα 1884 στην Κλένια Κορινθίας υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία. Κάποια στιγμή μετατέθηκε σε απόσπασμα καταδίωξης παρανόμων κι επειδή ήταν γρήγορος,  διέθετε αντοχή και σκοπευτική δεινότητα, ήταν συνήθως η αιχμή του δόρατος του αποσπάσματος. Ήταν εκείνος που πρώτος πλησίαζε τον διωκόμενο και τον ακινητοποιούσε. Αυτός ήταν ο λόγος που ο υπολοχαγός τον προτιμούσε στην καταδίωξη κι όχι στη σκοπιά.

   Δεν ήταν ψηλός, ήταν όμως  νευρώδης κι αλαφροπερπάτητος. Στο χωριό του τα τελευταία χρόνια πριν καταταγεί, βοσκούσε τα πρόβατα του γαμπρού του στον Αϊ Βασίλη, το διπλανό χωριό, όπου η αδελφή του η Όλγα είχε πάει νύφη στα Ταγαρέικα. Εκεί είδε τη λεβεντόκορμη Μαρίνα με τα όμορφα  μάτια και τις ατέλειωτες ξανθοκάστανες πλεξούδες, ένα μεσημέρι, όταν  κατέβασε να ποτίσει τα πρόβατα στην πάνω βρύση. Αντάλλαξαν κάποιες κουβέντες και κάτι φτερούγισε μέσα του. Πήγε και την άλλη μέρα την ίδια ώρα και πάλι η κοπέλα ήταν εκεί και γέμιζε το σταμνί της. Το ίδιο και την Τρίτη. Ε, αυτό ήταν! Την αγάπησε τη Μαρίνα ο Μιχαλιός.   Μεγάλος σεβντάς!  Τις επόμενες μέρες όμως δεν τη βρήκε στη βρύση. Αρρώστησε! Ούτε έτρωγε ούτε έπινε.  Έπαιζε τη φλογέρα ψηλά στη ράχη κι έστελνε το φίλο του να περάσει απ’ το σπίτι της Μαρίνας, για να βεβαιωθεί ότι ο ήχος της φλογέρας έφτανε ως εκεί. Κάποια στιγμή εκμυστηρεύτηκε τον έρωτά του στην αδερφή του κι εκείνη που του είχε αδυναμία, τα κατάφερε βάζοντας τα κατάλληλα πρόσωπα να το πετύχει το προξενιό. Του μέλλοντα πεθερού όμως, του γέρο Θύμιου του Καραμέρου δεν του πολυγέμιζε το μάτι, γιατί βλέπεις δεν ήταν κανένας άντρακλας, πώς θα κουμαντάριζε ένα τέτοιο θεοκόριτσο σαν τη θυγατέρα του;  Βάδιζε δίπλα στη Μαρίνα και ήταν οι δυο τους ένα μπόι.

    Αυτό βέβαια μέχρι το μεγάλο πανηγύρι της Παναγιάς το δεκαπενταύγουστο, όπου μαζεύονταν προσκυνητές απ’ όλα τα γύρω χωριά. Με το σκόλασμα της εκκλησιάς έριχναν το λιθάρι τα παλληκάρια και τιμή στο νικητή! Γινόταν για ένα χρόνο ο ήρωας κι αν ήταν λεύτερος ο περιζήτητος γαμπρός της περιφέρειας.   Όταν ο Μιχαλιός εκδήλωσε την επιθυμία να ρίξει κι εκείνος το λιθάρι, ο πεθερός προσπάθησε να τον αποτρέψει. Άστο παιδί μου Μιχάλη, τι μπορείς να κάνεις εσύ, εδώ είναι άντρεες…άντρες διπλοί! κι έδειξε κάποιους γιγαντόσωμους που έριχναν μακριά κι αντρειεύονταν επιδεικνύοντας τα μούσκουλά τους. Ε, έκανε μισοκακόμοιρα ο Μιχαλιός, κάτι θα μπορούσα να κάνω κι εγώ και ζήτησε να του δοθεί το λιθάρι. Ήξερε πως είχε ταλέντο στο λιθάρι, πως πιότερο μετρούσε η γρηγοράδα και η ικανότητα στο «γύρισμα» παρά η δύναμη. Κανένα τσοπανόπουλο όσο γιγαντόσωμο κι αν ήταν δεν τον είχε νικήσει ποτέ.  «Το σηκώνεις του λόγου σου ρε βλάμη;» τον περιέπαιξε  ένας από τους μετέχοντες και όλοι γέλασαν. «Κοντός ψαλμός αλληλούια» μουρμούρησε ο Μιχαλιός μέσα απ’ τα σφιγμένα του δόντια. «Πάει τώρα θα ρεζιλευτούμε»  ψιθύρισε γέρνοντας στο πλάι ο πεθερός στη γυναίκα του. Ο Μιχαλιός μέτρησε βήματα για τη σωστή φόρα. «Τί θα την κάνεις τόση φόρα ρε βλάμη; Θ’ αποστάσεις μέχρι να φτάσεις στη γραμμή.» Είπε κάποιος. Στάθηκε λίγο και στριφογύρισε το λιθάρι να βρει κατάλληλο πιάσιμο. Ύστερα έμεινε δυο τρία δευτερόλεπτα ακίνητος και ξεκίνησε κρατώντας το με τα δυο του χέρια, μέχρι να διανύσει το μισό της απόστασης, επιταχύνοντας στη συνέχεια, έτσι ώστε να έχει τη μέγιστη ταχύτητα φτάνοντας στη γραμμή. Οι θεατές μόλις πρόλαβαν να δουν το λιθάρι να διαγράφει ημικύκλιο και να φεύγει στη συνέχεια διαγράφοντας ένα μεγάλο τόξο για να προσγειωθεί σε μεγάλη απόσταση μπροστά απ’ τα σημάδια των άλλων. Ένα Ωωω! Έκπληξης και θαυμασμού ακούστηκε απ’ το στόματα. Ο Μιχαλιός έβαλε το σημάδι του στο ίχνος, μάζεψε το λιθάρι και το απίθωσε  στα χέρια του παλληκαριού που τον ειρωνεύτηκε. «Θα κάνω μια προσπάθεια ακόμα αν με περάσει κάποιος, αλλά νομίζω πως δεν θα χρειαστεί», του είπε ενώ εκείνος τον κοιτούσε σαν χάνος. Ύστερα πήγε και πήρε τη θέση του δίπλα στη Μαρίνα και στον πεθερό, που στεκόταν σαν να είχε πάθει λόρδωση απ’ το καμάρι του, παρακολουθώντας τους άλλους που προσπαθούσαν μάταια να φτάσουν μακρύτερα. Έτσι έγινε ανεπιφύλακτα αποδεκτός απ’ τον πεθερό. Δεν πρόλαβαν όμως να κάνουν τους γάμους, γιατί ο Μιχαλιός στρατεύτηκε. Τα γράμματα της Μαρίνας λιγοστά, αφού η ίδια δεν ήξερε να γράφει κι έπρεπε να επιστρατεύει κάποια γραμματιζούμενη να της τα γράφει. Τούτο τον στεναχωρούσε το Μιχαλιό, δεν έβλεπε την ώρα ν’ απολυθεί, μα έκανε υπομονή.

   Η σημερινή καταδίωξη δεν ήταν σαν τις άλλες. Ο Γκολιάνης δεν ήταν ένας απλός φυγόδικος, μικροκλέφτης, ή έστω κάποιος συνηθισμένος ληστής, αλλά ο λήσταρχος  Γκολιάνης με τ’ όνομα και ίσως έχοντας συνεργό εκτός φυλακής να ήταν οπλισμένος. Οι στρατιώτες έτρεχαν δίπλα στο άλογο του υπολοχαγού  που τριπόδιζε. Η ζέστη είχε αρχίσει να γίνεται αφόρητη καθώς ο Ήλιος ανέβαινε. Τα παγούρια άρχισαν ν’ αδειάζουν. Κάποια στιγμή ο αξιωματικός είδε μπροστά, ανάμεσα στα στάχια, κάποιον να τρέχει για να ξεφύγει. «Νάτος, μπροστά, πιάστε τον!» Φώναξε και οι στρατιώτες όρμησαν. Γρηγορότερος ο Μιχαλιός που προπορευόταν επιτάχυνε και φτάνοντάς τον έπεσε πάνω του απ’ τα νώτα, τον ανέτρεψε και τον κράτησε εκεί μέχρι που έφτασαν οι άλλοι. « Να πάρει ο διάολος τούτος δεν είναι ο Γκολιάνης» Αποφάνθηκε ο αποσπασματάρχης καθώς ο φυγάς σηκώθηκε όρθιος. Ξεπέζεψε κι άρπαξε τον τελευταίο απ’ το λαιμό. «Πούθε έκανε ο Γκολιάνης  μωρέ;» «Ποιος Γκολιάνς καπιτάνιε μ’;» άρθρωσε πνιχτά ο ανθρωπάκος μες’ το λαχανιατό του.  «Ο σύντροφό σου ο ληστής», ξανάπε ο αξιωματικός. Δεν ξιέρου κανένα ληστή καπιτάνιε μ’ «Δεν ξέρεις κανένα ληστή ε; και τότε ποιος είσαι συ;» Ιγώ  δλεύου του καλαμπόκ κει σιακάτ». « Έκανες τίποτα;» «Τι να κάνου ου έρμους λιζγάριζα του καλαμπόκ.» « Και τότε γιατί έτρεχες ρε ζωντόβολο;» Ε, είδα ούλους π’ τρέχανι καπιτάνιε μ’ σκιαχτ’κα ου δόλιους  και…» «Ε, άι στο διάολο χαϊβάνι, μας χασομέρισσες τόσην ώρα! Χάσου από  μπροστά μου!» και του τράβηξε μια καλοζυγισμένη σβερκιά που ο δύστυχος έπεσε στα γόνατα.   

..................

Αεροφωτογραφία της περιοχής μας, τότε και τώρα.

Έρευνα: Γιώργος Δελής.
Επεξεργασία-αντιστοίχηση φωτο : Βασίλης Δελής.

    Από τα αρχεία Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού (ΓΥΣ) ανασύρουμε μία αεροφωτογραφία της περιοχής μας που σημειώνεται ότι έχει ληφθεί το 1938. Συγκρίνοντάς την με τα σημερινά δεδομένα των χαρτών Google συμπεραίνουμε ότι πρέπει να είναι τραβηγμένη από ύψος περίπου δέκα χιλιομέτρων. Η φωτογραφία παρόλο που έχει ψηφιοποιηθεί σε υψηλή ανάλυση όταν κάνουμε μεγέθυνση λίγα πράγματα διακρίνονται. Είναι αρκετά όμως για να παρατηρήσουμε την γεωγραφία της περιοχής και την οικιστική εξέλιξη μέσα στα ογδόντα χρόνια που πέρασαν από τότε.
    Στην αρχική αεροφωτογραφία αλλά και στις επιμέρους αντιστοιχήσαμε την σημερινή κατάσταση όπως προκύπτει από τις αεροφωτογραφίες της Google. Ακόμη στην αρχική φωτογραφία της ΓΥΣσημειώνουμε με (Κ) Κλένια και (Χ) Χιλιομόδι για τον εντοπισμό της θέσης των δύο χωριών ώστε ο αναγνώστης μεγεθύνοντας την φωτογραφία να προσανατολισθεί ευκολότερα κατά την αναζήτηση περισσότερων θέσεων και στοιχείων. Στις επόμενες φωτογραφίες απομονώσαμε και μεγεθύναμε τις θέσεις των δύο χωριών για να συγκρίνουμε το δυνατόν την παλιά κατάσταση με την σημερινή.
    Στην αεροφωτογραφία της Κλένιας η βασική παρατήρηση είναι ότι τα σπίτια του χωριού μας τότε βρίσκονταν νότια του δρόμου που οδηγεί από την πλατεία προς το πηγαδάκι – Φλεβάρη κτλ. Το σχολείο και το νεκροταφείο βρίσκονται έξωθεν και μακράν του οικιστικού ιστού. Ακόμη ο Ξερόκαμπος δικαιολογούσε… το όνομά του αφού τα μόνα δέντρα που είχε ήταν κάποιες γκορτσές.
    Αντίστοιχα στο Χιλιομόδι βλέπουμε ότι τα σπίτια ήταν βόρεια του δρόμου που οδηγεί προς τη Φανερωμένη.Ο σιδηροδρομικός σταθμός και το νεκροταφείο ήταν πολύ έξω από το χωριό.
    Παρατηρούμε ότι τα χωριά ήταν μικρά, λίγα σπίτια και πολλά από αυτά διάσπαρτα στα σημεία που αργότερα επεκτάθηκε η οικιστική ζώνη. Ακόμη πιο προσεκτικά θα εντοπίσουμε τα λίγα σπίτια των Αθηκίων και τα ελάχιστα του Κουταλά. ο βασικό οδικό δίκτυο παραμένει από τότε με πολλές βελτιώσεις στην οριοθέτησή του. Φυσικά τότε ήταν χωματόδρομοι. (Με κλικ στις φωτογραφίες μπορεί κάποιος να μεγεθύνει και να εντοπίσει σημεία που ενδιαφέρουν)
    Δυστυχώς όπως αναφέραμε η ανάλυση και η καθαρότητα της αεροφωτογραφίας δεν μας επιτρέπει να δούμε λεπτομέρειες, αλλά η συνολική εικόνα μας θυμίζει το παρελθόν και την γεωγραφική-οικιστική εξέλιξη της περιοχής.

 Σημείωση: Η φωτογραφία της ΓΥΣ έχει αναρτηθεί  με ανάλυση στο 1/5 της αρχικής για λόγους οικονομίας του διαδικτύου .Εάν κάποιος επιθυμεί την αρχική ανάλυση ευχαρίστως να την αποστείλουμε με email.

Φωτογραφία Γεωγραφ. Υπηρ.Στρατού.

Φωτογραφία Google σήμερα.

Κλένια, φωτογραφία ΓΥΣ.

Κλένια, Google σήμερα.

Κλένια, τότε και τώρα.

Χιλιομόδι, φωτογραφία ΓΥΣ.

Χιλιομόδι,Google σήμερα.

Χιλιομόδι τότε και τώρα.

 

 

Κλενιάτικες Ιστορίες : Ο Μη-σε-μέλης.

 

Γράφουν : Γιώρος & Τέλης  Δελής.  

    Παλιά τα σπίτια στο χωριό είχαν μιά μεγάλη αυλόπορτα. Ήταν η είσοδος στην αυλή τους, η οποία αυλή  συνήθως, γύρω-γύρω είχε ψηλή μάντρα που δύσκολα έβλεπες μέσα. Η αυλόπορτα ήταν ξύλινη, δίφυλλη, γύρω στα δυό μέτρα πλάτος και από πάνω ψηλά ήταν στεγασμένη για τη βροχή. Το ένα φύλο στηριζόταν από μέσα με μία σιδερένια αντηρίδα και το άνοιγαν σε περιπτώσεις που ήθελαν να περάσει κάτι μεγάλο, ενώ το άλλο ήταν για την  καθημερινή είσοδο στην αυλή, ανθρώπων και ζώων. Ένα χαρακτηριστικό σημείο που είχε η αυλόπορτα ήταν μία μικρή τρύπα σε μία από τις δύο κάτω άκρες. Τρύπα μικρή, τετράγωνη, που μπαινόβγαιναν τα πουλερικά της οικογένειας και καμιά φορά οι γάτες, που βαριόντουσαν να σκαρφαλώσουν τις μάντρες ή τις κυνηγούσαν τα σκυλιά. Αυτή η τρύπα είναι και το σημείο όπου διαδραματίζεται και τελειώνει η ιστορία μας.

   Στην Kλένια, πιο πάνω από τον Άη Γιώργη, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, είχε το σπίτι του και ζούσε ο Σταύρος ο Xρηστέας. Γεννήθηκε το 1887 και πέθανε με την πείνα του 41. Από τότε το επώνυμο Χρηστέας έπαψε να υπάρχει στο χωριό δεδομένου ότι δεν άφησε απογόνους .

   Ο Σταύρος ήταν άνδρας με γερή κορμοστασιά, πρόσωπο συμπαθητικό και βλέμμα παράξενο, αφαιρεμένο. Η δύναμη του φοβερή και μάλιστα περηφανευόταν παρουσιάζοντας τον εαυτόν του σαν: “ Σταύρος Χρηστέας πυροβολητής δεκανέας”, μπορεί βέβαια και υποδεκανέας. Βαθμό που του απένειμαν, τιμής ένεκεν όπως λεγόταν, στο στρατό γιατί στον πόλεμο, στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, έκανε το ανδραγάθημα. Σε μια μάχη που ο λόχος του έχασε και οπισθοχώρησε κυριάρχησαν τα πατριωτικά του αισθήματα. Έτσι ζαλώθηκε  και μετέφερε μόνος του στα μετόπισθεν και “έσωσε” από τα χέρια του εχθρού ένα κανόνι. Και μπορεί να ήταν γεγονός, γιατί ήταν δυνατός με κάτι χερούκλες να!!! και πλάτες γίγαντα. Κανείς δεν του παράβγαινε. Η δύναμή του ήταν τόση μεγάλη που είχε πάρει στο χωριό ειδικότητα στο ξερίζωμα γκορτσιών. Όπου υπήρχε γκορτσιά για βγάλσιμο ο Σταύρος ήταν παρών, “τις έκανα αλεύρι” , έλεγε με μόνη αμοιβή την επιδοκιμασία του χωριού. “Ο Σταύρος την πέταξε κάτω την γκορτσιά, μόνος του!” Αυτό έφτανε σαν ανταμοιβή, όπως τότε στο στρατό με το κανόνι. Δυνατό παλικάρι ο Σταύρος,  αλλά από μυαλό κουκούτσι. Η χλαίνη που είχε κληρονομήσει από τον στρατό ήταν το καμάρι του. Χρόνια τώρα την πρόσεχε και γυάλιζε τα κουμπιά της και η παρέα του έκανε την πλάκα της .“Ωραίο αυτό το κουμπί  Σταύρο, θα το κόψω να μου το δώσεις” κι ο Σταύρος αποχωρούσε άρον-άρον απ’ την παρέα φοβούμενος ότι θα του πάρουν το κουμπί. Ήταν ό τρόπος που είχαν βρει στο χωριό αν σε κάποια παρέα ήθελαν να τον διώξουν. Αγαθός μέχρι χαζομάρας για αυτό και στο χωριό είχε το παρατσούκλι Λολοσταύρος.

   Θες από προξενειό θες γιατί ήταν αντρειωμένος παντρεύτηκε ο Σταύρος αλλά η ζωή του δεν άλλαξε και πολύ. Η σύζευξης και η συζυγική ζωή δεν ήταν ανάμεσα στις προτεραιότητές του. Πήγαινε η γυναίκα του  και τον έβρισκε στο “Σταλιό” που έβοσκε τα πρόβατά του.

“Γεια σου Σταύρο” !!!

“Καλώστηνε”…

“Τι κάνουν τα πρόβατα;”

“Μαρκαλιώνται δεν βλέπς;”

“Εμείς τι θα κάνουμε Σταύρο;”

“Να πάς από ‘κεί να τα κωλώσεις”, απαντούσε  ο Σταύρος , χωρίς να πιάσει το υπονοούμενο  και έτσι έκλεινε η κουβέντα απαξιώνοντας τα θέλγητρα και την πρόκληση της νεαρής γυναίκας του.

   Έτσι δεν άργησαν να φανούν οι συνέπειες αυτού του γάμου. Είδε και απόειδε η γυναίκα του και τον χώρισε. Και αν σκεφτούμε την απαξίωση που είχαν οι γυναίκες τότε στην κοινωνία, αυτή η γυναίκα θα πρέπει να ήταν πολύ θαρραλέα και δυναμική και η στάση του Λολοσταύρου πέραν κάθε λογικής. Τον παράτησε λοιπόν, έφυγε κι από το χωριό αφήνοντας το μόνο, να στρατολογεί τις γειτόνισσες που έκαναν πλάκα μαζί του,να τους κάνει στρατιωτικά γυμνάσια ενθυμούμενος το στρατό.

.............. 

Τα...τρισεκατομμύρια.

Έρευνα: Γιώργος Δελής. 

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έφερε πολλά δεινά στη χώρα. Θανάτους, πείνα,φτώχεια, καταστροφές κτλ. Στην Ελλάδα δυστυχώς ακολούθησε και ένας εμφύλιος που ολοκλήρωσε την καταστροφή. Όλα αυτά συνετέλεσαν και σε μια τεράστια οικονομική καταστροφή. Ο υπερπληθωρισμός εκτινάχτηκε σε κολοσσιαία ύψη. Η αντιμετώπισή το από το κράτος, με την συνεχή εκτύπωση χαρτονομισμάτων όλο και μεγαλύτερης αξίας άνευ αντικρίσματος, δημιούργησε ένα φαύλο κύκλο. Τα αίτια, οι αφορμές και τα αποτελέσματα έχουν αναλυθεί διεξοδικά και διαχρονικά από τους ειδικούς επιστήμονες. Εμείς καταγράφουμε και φέρνουμε στην επιφάνεια στοιχεία που αφορούν το χωριό μας και δείχνουν την ιστορία του, την εξέλιξη της κοινωνίας και τις επιπτώσεις στο βιοτικό επίπεδο των κατοίκων.
   Το Νοέμβριο του 1944 εκδόθηκε, όπως καταγράφεται, το μεγαλύτερο σε αξία χαρτονόμισμα της δραχμής που ήταν 100 δισεκατομμύρια δραχμές. Η σημερινή του αξία, κάτι λεπτά του ευρώ. Πολλοί συγχωριανοί μας, μεγαλύτερης ηλικίας, σίγουρα θα θυμούνται ακόμα τις πληθωριστικές δραχμές. Τον προηγούμενο μήνα (Οκτώβριο 1944) το Κοινοτικό Συμβούλιο της Κλένιας για να βοηθήσει τους κατοίκους του χωριού να ανταπεξέλθουν τη φτώχεια και την ανέχεια που είχε επιφέρει ο πόλεμος ορίζει μία τριμελή επιτροπή, να μεταβεί στην Αθήνα στον Ερυθρό Σταυρό, για να φροντίσει να πάρει είδη επισιτισμού για τους κατοίκους.
   Διαβάστε το πρακτικό 6 και δείτε τα έξοδα της επιτροπής μόνο για …οδοιπορικά.
Εξήντα (60)τρισεκατομμύρια δραχμές!!!

                                                               Πράξις (5)

 Σήμερον 25ην Οκτωβρίου 1944 έτος ημέραν Τετάρτην και ώραν 5η μ.μ.                                    συνήλθομεν τα μέλη του Κοινοτικού Συμ/λίου προς συζήτησιν και
απόφασιν επί των εξής κατωτέρω θεμάτων

……………………………………………………………………………………………

                                                      Πράξις 6

 Γεννομένης απαρτίας ο Συν/τής Πρόεδρος εισηγείται το κάτωθι θέμα
περί διορισμού επιτροπής προς αποστολήν εις Αθήνας και επίδοση υπομνήματος
προς το διεθνές Κομιτάτον Ερυθρού Σταυρού και προμήθειαν διαφόρων
ειδών επισιτισμού και άλλων επιτακτικής ανάγκης τοιούτων.
                                            Το Συμβουλίον
Έχων υπ’όψιν του τάς πραγματικάς ταύτας ελείψεις αίτινες παρατηρήθησαν
και αίτινες αναγκαιούν την άμεσον αποκατάστασιν
                                              αποφαίνεται
διορίζει τριμελή επιτροπήν απαρτιζόμενην από τους Συν/τάς
1) Κορδώσην Μιχαήλ 2) Δήμαν Σωτήρην 3)Σινάνος Δημήτριος Ιωάννου
με σκοπό την επίδοση ως άνω υπομνήματος και ενέργειαν προς
πραγματοποίησιν των εν αυτώ αναφερομένων καθότι η εκπλήρωσις
τούρων είναι ζήτημα υπάρξεως για τους κατοίκους της Κοινότητός μας.
Η ιδία αύτη επιτροπή επιφορτίζεται με την παραλαβήν εκ τής
Κοινοτητος μας διαφόρων ειδών άτινα θα χρειαστούν προς ανταλαγήν με διάφορα
είδη τα οποία θα φέρουν εξ Αθηνών.
                                           Επιπροσθέτως
Εκτός της προμηθείας ειδών επισιτισμού θα προσκομίσει η επιτροπή και
είδη σχολείου υποδήσεως και ενδυμασίας αξία αυτών 0,57 λίρας +
ταύτα προσεκομίσθησαν.
                                                  Το Συμβούλιον
Ψηφίζει πίστωσιν υπέρ τών μελών τής επιτροπής μόνον διά τά έξοδα
μεταβάσεως καί επανόδου 60,000,000,000,000=εξήκοντα τρις εκατομμύρια
Δικαιολογεί δέ υπέρ αυτής δύο (2) ημερομίσθια δι’ έκαστον.
ανεγνώσθη απεφασίσθη και υπογράφεται νομίμως ως έπεται.
Ο Πρόεδρος                                                                       Τα μέλη

Μ. Κορδώσης