Αιωνόβιοι.

   Η σημερινή ανάρτηση ξεφεύγει λίγο από τα συνηθισμένα θέματά μας. Επειδή όμως αφορά μια συγχωριανή μας κρίναμε ότι αξίζει η αναφορά μας «τιμής ένεκεν». 

  Το προσδόκιμο επιβιώσεως στην Ελλάδα είναι επισήμως τα 78 έτη. Μάλιστα θεωρείται ένα από τα καλλίτερα στον κόσμο. Πρέπει λοιπόν να είμαστε υπερήφανοι γιατί πολλοί συγχωριανοί μας υπερβαίνουν κατά πολύ αυτό το όριο. Δεν είναι λίγοι που είχαν στο περιβάλλον τους ηλικιωμένους που υπερέβησαν τα 90 χρόνια. Ακόμη και σήμερα πολλοί συγχωριανοί μας έχουν ξεπεράσει το προσδόκιμο και οδεύουν για τα 90 και. 

   Το επόμενο όριο των 100 χρόνων, των αιωνόβιων ανθρώπων, γίνεται δυσκολότερο, αν αναλογιστούμε ότι το 2012  τα Ηνωμένα Έθνη υπολόγισαν ότι ζούσαν σε όλο το κόσμο 316.600 αιωνόβιοι. 

   Οι αιωνόβιοι, αλλά και οι πλησιάζοντες το όριο είναι μια ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων. Ο όρος συνδέεται με την μακροζωία  και θεωρούνται οι τυχεροί των τυχερών, αφού έχουν ξεπεράσει θανατηφόρες επιδημίες, ατυχήματα και καταστροφικούς πολέμους που οδηγούν στο θάνατο εκατομμύρια ανθρώπους κάθε χρόνο. Οι αιωνόβιοι, όχι μόνο ζουν περισσότερο, αλλά απολαμβάνουν συνήθως και καλύτερη ποιότητα ζωής από άτομα μικρότερης ηλικίας. 

   Οι αιωνόβιοι έχουν γίνει αντικείμενο εντατικής μελέτης πολλών επιστημόνων που ελπίζουν να ανακαλύψουν σ΄αυτούς στοιχεία, που θα τους βοηθήσουν να κατανοήσουν τι είναι αυτό, που τους έκανε αιωνόβιους και να βρουν τρόπους να βοηθήσουν τους νέους ανθρώπους να επιμηκύνουν τη ζωή τους. 

   Όλα αυτά τα αναφέρουμε γιατί και στο χωριό μας μέχρι πρόσφατα ζούσε  η  αγαπητή κ. Ελένη Σιαπκαρά.  Κόρη του παπά- Παναγιώτη Κορδώση του Στεφ. και της Μαρίας Μαυραγάνη. Αιωνόβια και πλήρης ημερών, όπως συνηθίζεται να λέγεται, μας άφησε σε ηλικία 107 ετών έχοντας ζήσει όλα τα παραπάνω με πλήρη σωματική και πνευματική υγεία.     

   Aς αναλογισθούμε ότι σύμφωνα με τους καθιερωμένους όρους, όσοι υπερβαίνουν τα 110 χρόνια  είναι οι υπεραιωνόβιοι... και είναι λίγοι. 

   Και πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι, διότι  οι μέχρι σήμερα μελέτες δείχνουν ότι, ένα από τα στοιχεία που συμβάλλουν στην μακροζωία είναι, η ζωή  σε αγροτικές περιοχές και η μεσογειακή διατροφή, πράγματα τα οποία προσφέρει το χωριό μας.

 

 

Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου.

    Ως γνωστόν η Κλένια γιορτάζει τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο στις 8 Μαΐου και έχει πανηγύρι.
Μετά από δύο χρόνια, επιστρέφοντας σιγά σιγά στην κανονικότητα, το χωριό εόρτασε και φέτος τον Άγιο, με απλά μέτρα προφύλαξης κατά του κορωνοϊού.
   Έτσι την παραμονή της γιορτής, μετά τον εσπερινό πραγματοποιήθηκε και πάλι η περιφορά της εικόνας του Αγίου. Η λιτανεία ξεκίνησε από τον ιερό ναό του νεκροταφείου έως την πλατεία του χωριού.
   Μεγάλη ήταν η συμμετοχή των κατοίκων που με σεβασμό και ευλάβεια συνόδευσαν την περιφορά της εικόνας.
Μερικά στιγμιότυπα…

Ο δρόμος.

   Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία…( από το πασίγνωστο τραγούδι)… και την πρωτοτυπία.
Φυσικά μιλάμε για τον αγροτικό δρόμο που συνδέει την Κλένια με τον Άγιο Βασίλειο. Τον δρόμο που ξεκινάει από τον δυτικό μέρος του χωριού - “Πηγαδάκι”, “Φλεβάρη”, “Σπηλιές”, “Μεγάλο ρέμα”, “Σαρντάμ” - και τα λοιπά. Ο δρόμος μέχρι και το “Φλεβάρη” είναι ασφαλτοστρωμένος εδώ και χρόνια. Μετά είναι χωματόδρομος.
    Η πρωτοτυπία είναι ότι τώρα μετά από την υπάρχουσα άσφαλτο και ένα χιλιόμετρο χωματόδρομο, μετά το “Μεγάλο ρέμα” στη διασταύρωση για τα “Αλωνάκια”, ο δρόμος αρχίζει ασφαλτοστρωμένος για άλλο ένα χιλιόμετρο μέχρι και μετά το ¨Σαρντάμ”. Ο δρόμος θα γίνει όλος ασφαλτοστρωμένος αλλά ξεκίνησε από το τέλος του γιατί όπως μας ενημέρωσε ο κ. πρόεδρος το ενδιάμεσο μέρος που εκκρεμεί είναι άλλη εργολαβία και θα γίνει σιγά σιγά και αυτό το κομμάτι. Το υπόλοιπο βέβαια για να ολοκληρωθεί μέχρι τον Άγιο Βασίλειο ανήκει στην περιφέρεια του Αγίου Βασιλείου. Ας φροντίσουν και αυτοί.
    Ως προς το περατωθέν έργο θα προτιμούσαμε κάποια επικίνδυνα σημεία να είχαν μεγαλύτερο πλάτος έστω και χωρίς άσφαλτο ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος κατά διασταύρωση δύο οχημάτων.
    Ας έχουμε λοιπόν λίγη υπομονή μέχρι να ολοκληρωθεί το έργο, και οι συγχωριανοί μας να κινούνται με μεγαλύτερη ασφάλεια και άνεση. Το σπάσιμο ενός έργου σε πολλές εργολαβίες δημιουργεί τέτοια παράδοξα και πρωτοτυπίες. Να μην ξεχνάμε βέβαια ότι τα “προσκυνητάρια” βρίσκονται στον δρόμο που περιμένει την ασφαλτόστρωσή του.

Χριστός Ανέστη - Καλό Πάσχα !!!

 Μετά από δύο χρόνια περιορισμών, λόγω της πανδημίας, φέτος θα εορτάσουμε το Πάσχα χωρίς περιορισμούς αλλά με στοιχειώδη μέτρα προφύλαξης.

                    Ευχόμεθα σε όλους Χρόνια Πολλά, 

                    Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα.

Το πρώτο μου Πάσχα
  Γρηγόριος Ξενόπουλος

  Aγαπητοί μου, 

 

 Αυτές τις ημέρες ξαναγυρίζω πάντα στα παιδικά μου χρόνια. Kαι θυμάμαι τις θαυμάσιες εκείνες γιορτές που χαιρόμουν στην πατρίδα μου, όταν ήμουν μικρό αμέριμνο παιδί κι είχα τους καλούς μου γονείς να με φροντίζουν και να μ’ οδηγούν σε όλα. Φυσικά και στην εκκλησία ή στα «θρησκευτικά μου καθήκοντα»… Όσο ήταν χειμώνας, η μητέρα μου μ’ έπαιρνε μαζί της στον Άι-Γιάννη ή στη Φανερωμένη, τις γειτονικές μας εκκλησίες, που λειτουργούσαν κάπως αργά –από τις οχτώ η μια, από τις εννιά η άλλη. Mα όταν έμπαινε η άνοιξη, που μπορούσα να ξυπνώ και να βγαίνω πιο πρωί, ο πατέρας μου μ’ έπαιρνε στην Eπισκοπιανή ή στον Άγιο Xαράλαμπο, εξοχικές εκκλησίτσες αυτές, σ’ ένα ωραίο παραθαλάσσιο προάστιο, που λειτουργούσαν από τις επτά. Mετά τη λειτουργία, κάναμε κι έναν ωραίο περίπατο στους Kήπους και γυρίζαμε λιγάκι κουρασμένοι μα πολύ ευχαριστημένοι κι οι δυο.

          Ω, ήταν τόσο όμορφα! H άνοιξη είχε στολισμένες τις πρασινάδες με μαργαρίτες άσπρες και κίτρινες, με ολοκόκκινες παπαρούνες και μ’ άλλα γαλάζια ή μαβιά αγριολούλουδα. Tι πολύχρωμο το χαλί που απλωνόταν στα χωράφια! Tο έβλεπα κι από την ανοιχτή πόρτα της εκκλησιάς, καθώς άκουγα τα ψαλσίματα, τις ευχές και τα ευαγγέλια. Tα ευαγγέλια προπάντων μ’ άρεσαν πολύ. Eίναι τόσο ποιητικά αυτά που λένε πριν και μετά το Πάσχα. Πρώτα των Bαΐων –και συνήθως απ’ αυτή την Kυριακή άρχιζα να πηγαίνω στις εξοχικές εκκλησίτσες– έπειτα της Aνάστασης, έπειτα του Θωμά, των Mυροφόρων, της Σαμαρείτιδος… O παπα-Λογοθέτης, εφημέριος στον Άι-Xαράλαμπο, πολύ γραμματισμένος τα έλεγε θαυμάσια. Kι όχι ψαλτά με μπάσα και σικόντα, όπως σ’ άλλες εκκλησιές· αλλά διαβαστά, καθαρά, σταράτα, λέξη προς λέξη, και μ’ έκφραση, με τόνο ώστε να καταλαβαίνει το νόημα κι ο αγράμματος. Kι αλήθεια, στις εκκλησίτσες εκείνες το περισσότερο πήγαιναν απλοί, ταπεινοί άνθρωποι του λαού –ψαράδες, βαρκάρηδες, κηπουροί, μυλωνάδες. Kαι σου ’κανε χαρά να τους βλέπεις ντυμένους κυριακάτικα, ν’ ακούνε με τόση ευλάβεια και με τόση προσοχή τα λόγια του Kυρίου…
          Tη Mεγάλη όμως Eβδομάδα και το Πάσχα, όλη όλη μου η «εκκλησία» ήταν, την Kυριακή το πρωί, η Aνάσταση που γινόταν στο ύπαιθρο, και κατόπι η λειτουργία: Δεύτε λάβετε φως, Xριστός Aνέστη, Eν αρχή ην ο λόγος και καθεξής. Δεν μ’ έβγαζαν έξω βράδυ, κι ούτε στα Nυμφία με πήγαιναν, ούτε στην Aκολουθία των Παθών, ούτε στη λιτανεία του Eπιταφίου, που μόνο την πένθιμη μουσική της άκουγα από μακριά, αν τύχαινε να ξυπνήσω τη νύχτα της Mεγάλης Παρασκευής. Έτσι δεν ήξερα καλά τι προηγήθηκε απ’ την Aνάσταση. Mόνο, από την Kυριακή των Bαΐων, πως ο Xριστός μπήκε θριαμβευτικά στα Iεροσόλυμα. Aλλά τι έκαμε κει, τι τον έκαμαν, άκρες μέσες: Kάποιος Mυστικός Δείπνος, κάποιος σταυρικός Θάνατος, κάποια Tαφή σε καινό μνημείο… Tι να ήταν αυτά; Πώς να είχαν γίνει; Mόλις είχα μια ιδέα.
          Kι άξαφνα… τα έμαθα όλα! Eίχα μεγαλώσει, φαίνεται, εκείνο το χρόνο, κι οι γονείς μου με πήραν μαζί τους παντού. Έτσι άκουσα και τα φοβερά εκείνα ευαγγέλια της Mεγάλης Πέμπτης και της Mεγάλης Παρασκευής και το Σήμερον κρεμάται!… Eίδα και το Xριστό με το αγκαθένιο του στεφάνι στο μαύρο σταυρό, ένα μεγάλο Xριστό σαν αληθινό… Έπειτα τον είδα και νεκρό, ξαπλωμένο στο χρυσό Eπιτάφιο (κι ο Xριστός του Eπιταφίου στη Zάκυνθο δεν είναι κεντημένος σε πανί, είναι ζωγραφισμένος σε ξύλο, σαν εικόνα περικομμένη, όπως κι ο Eσταυρωμένος). Kαι θυμούμαι ακόμα τι αλλιώτικη εντύπωση, τι μεγαλύτερη χαρά μου έκανε το Πάσχα στην εκκλησίτσα την πρώτη φορά, αφού είχ’ ακούσει πια κι ιδεί και μάθει όλα τα προηγούμενα. Mπορώ να πω πως αυτό ήταν το πρώτο μου Πάσχα.
          Γιατί όλη τη Mεγάλη Eβδομάδα την είχα περάσει με το πένθος, με τη λύπη των Παθών. Eίχα παρακολουθήσει το Xριστό στο μαρτύριό του, στην αγωνία του, στο θάνατό του· είχ’ ακούσει και τη Διαθήκη του, είχα παρακαθίσει και στο Mυστικό Δείπνο, είχ’ ακολουθήσει και την εκφορά του, κλαίγοντας μαζί με τη Θλιμμένη Mητέρα, που κι αυτή ακολουθούσε ζωγραφιστή σε μια μεγάλη εικόνα σαν αληθινή: ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον … Γι’ αυτό το Xριστός Aνέστη μου έκαμε ύστερα τόση χαρά, τόση αγαλλίαση· γι’ αυτό μου φάνηκε σα μιαν υπέρτατη ικανοποίηση, σα μια νίκη, σαν ένας θρίαμβος. Eκείνος που φόρεσε για εμπαιγμό ψεύτικη πορφύρα. Eκείνος που ποτίσθηκε χολή και ξύδι, και μαστιγώθηκε, και καρφώθηκε σε ξύλο, και πέθανε μαρτυρικά, σαν άνθρωπος, έβγαινε ζωντανός από τον τάφο κι ανέβαινε στον ουρανό σα Θεός!
          Έτσι έπρεπε να είναι. Για να μου δώσει τόση χαρά η Aνάσταση, έπρεπε να προηγηθεί το Πάθος· για να μου κάμει τόση εντύπωση το Πάσχα, έπρεπε να γνωρίσω τη Mεγάλη Eβδομάδα. Mαθαίνοντας όσα έμαθα εκείνο το χρόνο, μάθαινα τη ζωή, που ώς τότε ήμουν πολύ μικρός για να την ξέρω, αφού οι γονείς που με φρόντιζαν και μ’ οδηγούσαν, δεν με πήγαιναν παρά στις χαρούμενες κυριακάτικες λειτουργίες και με προφύλαγαν απ’ τα λυπητερά, που δεν ήταν ακόμα για μένα. Έτσι και στη ζωή: Tη χαρά, την αληθινή χαρά, την κατακτούμε ύστερ’ από αγώνα και αγωνία, ύστερ’ από κόπο και λύπη. Πριν από κάθε μας Πάσχα, πρέπει να περάσουμε μια Mεγάλη Eβδομάδα.
          Ω, αυτό το ξέρετε και σεις απο τώρα. Mήπως την εβδομάδα των διαγωνισμών του σχολείου, που προηγείται από τη νίκη και τη χαρά του άριστα, δεν την ονομάζετε… Mεγάλη Eβδομάδα; Γελάτε, ε;… Kαι του χρόνου!
 
Σας ασπάζομαι
ΦAIΔΩN

Aνθολόγιο για τα παιδιά του Δημοτικού, μέρος τρίτο, OEΔB, 1975

Πρόσφυγες στην Κλένια -1922

    Πριν ένα  αιώνα η Ελλάδα έζησε μία από τις πιο καταστροφικές περιόδους της ιστορίας της. Την  Μικρασιατική Καταστροφή. Φέτος μέσα από την ιστορική μνήμη και με ένα νέο πόλεμο στην Ευρώπη, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, βλέπουμε τι σημαίνει πόλεμος, καταστροφή, προσφυγιά, θάνατος. Τώρα οι εικόνες μας βομβαρδίζουν ανηλεώς μέσα από τα ΜΜΕ και βλέπουμε άμεσα τι συμβαίνει σε έναν πόλεμο. Τότε εικόνες ήρθαν σταδιακά και σχηματοποιήθηκαν μέσα από τις περιγραφές και τα πρόσωπα  των προσφύγων. Σταδιακά ιστορία  και τα ντοκουμέντα μας περιέγραψαν όλη την καταστροφή. Ενάμιση εκατομμύριο πρόσφυγες μετά την μικρασιατική καταστροφή και την “ανταλλαγή πληθυσμών” έφτασαν στην Ελλάδα. Η χώρα υπέστη ένα σοκ σε όλα τα επίπεδα. Κατάφερε όμως με τον χρόνο να κλείσει τις πληγές της, να αφομοιώσει, να αγκαλιάσει  όλους αυτούς τους ανθρώπους να τους ενσωματώσει και να σταθεί όρθια. 

    Δεν είμαστε οι ειδικοί για να αναλύσουμε τα γεγονότα και να δώσουμε ιστορικές απαντήσεις και ούτε αυτός είναι ο σκοπός μας. Απλώς περιγράφουμε μία κατάσταση στην οποία και το χωριό μας έδωσε μία χείρα βοηθείας σε δύο πρόσφυγες που έφτασαν τότε την Κλένια.  

    Οι άνθρωποι εγκαταστάθηκαν εδώ, έγιναν Κλενιάτες. Τα παιδιά τους παντρεύτηκαν συγχωριανές μας. Ενσωματώθηκαν στο χωριό, δούλεψαν, μορφώθηκαν και πρόκοψαν. Κανένας δεν τους ξεχώρισε και εμείς οι νεότεροι ούτε καν ξέραμε ότι ήταν πρόσφυγες. Καμιά φορά σαν παρατσούκλι ακουγόταν, “πάνω στου πρόσφυγα”, αν ήθελε κάποιος πιο ηλικιωμένος  συγχωριανός μας, να υποδείξει  ένα σημείο και αυτό γιατί οι πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στο επάνω μέρος του χωριού κοντά στην Πλάκα. Η Κοινότητα της Κλένιας αποδεικνύοντας όπως και παλαιότερα είχαμε γράψει πόσο φιλόξενοι ήταν οι Κλενιάτες τους χορήγησε δύο κοινοτικά οικόπεδα για να εγκατασταθούν. Δύο πράξεις του κοινοτικού συμβουλίου τότε μας το θυμίζουν.

                                           Πράξις  46   

                                   Το Κοινοτικόν Συμβούλιον Της Κοινότητος Κλένιας συνελθόν εις Συνεδρίασην    σήμερον την 14η του μηνός 8/βρίου έτους 1928 η μέρα της εβδομάδος Κυριακήν και ώραν 7ην μ.μ. εντός του Κοινοτικού Καταστήματος κατόπιν προσκλήσεως του κ.προέδρου αυτού Θωμά Γ. Δήμα. κοινοποιηθείσης ταύτης νομίμως και εμπροθέσμως εις ένα έκαστον Κοινοτικόν  Σύμβουλον προς συζήτηση και ψήφισιν του κατωτέρου θέματος.                                                                                                                                                   Περί χορηγήσεως ή μή μέρους του Κοινοτικού Οικοπέδου “Πλάκας” εις στον αιτούντα πρόσφυγα εκ Θράκης και κατοικούνταν ενταύθα προ 5ετίας Στέφανον Καραντωνίδην.                                                                                                                                                  Ο κ.πρόεδρος κάμει εισήγησιν του μνηθέντος θέματος και το Σώμα μή ευρεθέν έν απαρτία αναβάλλεται η συζήτησης και ψήφισης του ανωτέρω θέματος δια την ερχομένην Κυριακήν ήτοι 21 8βρίου έ.έ. και ώραν 11-12 π.μ.

 

Ο Πρόεδρος                                                                               Τα Μέλη

 

                                               

                                                                Πράξις 48

                    Το Κοινοτικό Συμβούλιο της Κοινότητας Κλένιας (του τέως Δήμου Κλεωνών) συγκείμενον εκ των υπογεγραμμένων αυτού μελών συνελθόν εις Συνεδρίασιν εντός του Κοινοτικού Καταστήματος σήμερον την εικοστήν πέμπτην του μηνός Οκτωβρίου του 1928 έτους ημέραν της εβδομάδος Πέμπτην και ώραν 7ην μ.μ. κατόπιν προσκλήσεως του κ. προέδρου αυτού Θ.Δήμα κοινοποιήθήσεις ταύτης νομίμως και εμπροθέσμως εις ένα έκαστον των Κοινοτικών Συμβούλων προς συζήτησιν και ψήφισιν που κάτωθι θέματος 

                    “περί χορηγήσεως μέρος εκ του Κοινοτικού Οικοπέδου Πλάκας πώς κατασκευήν οικιών εις τους Αιτούντας πρόσφυγας Στέφανο Καραντωνίδην κ Απόστ.Κανάκην”

                      Ο κ. πρόεδρος κάμει εισήγησιν του θέματος τούτου και το Σώμα ευρεθένν έν απαρτία και καλώς σκεφθέν, και λαβόν υπ’ όψει τας αιτήσεις τούτων,                                                                                  αποφαίνεται                                                                                              Εγκρίνει όπως παραλάβωσιν εκ του Κοινοτικού οικοπέδου Πλάκας οι εν λόγω αιτούντες πρόσφυγες από Τριακόσια τετραγωνικά μέτραέκαστος, επακριβώς δέ κατά το δυτικόν μέρος του εν λόγω οικοπέδου και εις ο μέρος θέλει υποδείξει το Κοινοτικόν Συμβούλιον εις ένα  έκαστον εξ αυτών άμα τη λήψει της σχετικής εγκριτικής αποφάσεως του κ. Νομάρχου Αρ/θίας. λόγω δε του ότι το ειρημένον Κοινοτικόν οικόπεδον τυγχάνει ενοικιασμένον εις τον Σωτήρ. Παναγήν αναδείιχθέντα εις δημοπρασία ενοικιαστήν υποχρεούμεν τους ως άνω πρόσφυγας όπως αποζημιώσωσιν αυτόν δι’ έκτασιν εξακοσίων μέτρων τετραγωνικών.

Πράξις 49………………………………………..