Ναός της Παναγίας - Μισός αιώνας.

 

   Το δεκαπενταύγουστο, η Κλένια γιορτάζει όπως κάθε χρόνο, (φέτος μέσα σε αντίξοες και πρωτόγνωρες συνθήκες), την Κοίμηση της Θεοτόκου, πολιούχου του χωριού.
    Για την ιστορία της εκκλησίας έχουμε αναφερθεί σε παλαιότερη ανάρτησή μας ΕΔΩ.
    Φέτος όμως υπάρχει μια ιδιαιτερότητα. Συμπληρώνονται πενήντα χρόνια από τα εγκαίνια του ναού. Στα χρόνια που μεσολάβησαν η αρχική εκκλησία, που είχε μόνο λιγοστές εικόνες και καμία αγιογραφία , σταδιακά μεταμορφώθηκε. Η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του χωριού και την αγάπη των συγχωριανών μας για την Παναγία, συνετέλεσαν και στην βελτίωση των εγκαταστάσεων της εκκλησίας . Οι εσωτερικοί τοίχοι αγιογραφήθηκαν, τοποθετήθηκε μικροφωνική εγκατάσταση, θέρμανση και κατόπιν κλιματισμός, εξαερισμός, αλλαγή πολλών κουφωμάτων, ηλεκτρική εγκατάσταση για τις καμπάνες, χαλιά, κτλ. Ο εξωτερικός χώρος διαμορφώθηκε, πλακοστρώθηκε, ανεγέρθη το καμπαναριό ενώ ένα νέο Ηρώο κατασκευάσθηκε στην άκρη του προαυλίου χώρου.
    Για την ιστορία τότε πρεσβύτερος ήταν ο π. Παναγιώτης Καλαράς, κατόπιν τον διαδέχθηκε ο π. Ιωάννης Δρόσος, ενώ σήμερα πρεσβύτερος είναι ο π. Ευάγγελος Κυνηγάρης.

   Παραθέτουμε την είδηση των εγκαινίων του ναού όπως την καταχώρησε τότε η εφημερίδα "Κορινθιακά Χρονικά " .

 

Μνημείο Δερβενακίων

Έρευνα: Γ.Δελής

   Όπως κάθε χρόνο, στις 26 Ιουλίου εορτάζεται  στα Δερβενάκια,  η επέτειος της μάχης που έδωσαν οι Έλληνες το 1822, στον αγώνα της ανεξαρτησίας. Κατά τη μάχη αυτή οι Έλληνες, με την καθοδήγηση της στρατιωτικής ιδιοφυΐας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, κατάφεραν να καταστρέψουν τις οθωμανικές δυνάμεις του Μαχμούτ πασά Δράμαλη. Η ιστορία την κατέγραψε και σαν Σφαγή ή Καταστροφή του Δράμαλη. Η περιγραφή και τα αποτελέσματα της μεγάλης αυτής νίκης έχει δοθεί από όλους τους ιστορικούς. Εμείς εδώ θα αναφερθούμε σε ένα γεγονός που αφορά το χωριό μας σε σχέση με το μνημείο στα Δερβενάκια. Είναι άγνωστο στους συγχωριανούς μας. Το εντοπίσαμε στα πρακτικά της Κοινότητας Κλένιας 18 Ιανουαρίου 1937 και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

    Παραθέτουμε φωτοαντίγραφο  των πρακτικών .

το οποίο αναφέρει:

                                                            Πράξις 1

Εν Κλεωναί, σήμερον την 18ην του μηνός Ιανουαρίου 1937 έτους ημέραν Δευτέραν και ώραν 7 μμ. Το Κοινοτικόν Συμβούλιον συνελθών ... της υπ’ αριθ. 11 έ. έ προσκλήσεως του προέδρου κ. Σπύρου Δ. Μπαλή και υπό την προεδρίαν του ίδιου προς συζήτησην και απόφασην επί των εξής θεμάτων.

Α΄Θέμα.
   Περί εγκρίσεως σχετικής πιστώσεως για την ανέγερσιν Ηρώου υπέρ των εν Δερβενακίοις πεσόντων.
   Γενομένης απαρτίας ο Πρόεδρος ανακοινεί τα ανωτέρω θέμα εκθέτων τα εξής.   Ότι κατόπιν της υπ αριθ…... Δ/γής κ. Νομάρχου περί ψηφίσεως πιστώσεω υπέρ ανεγέρσεως Ηρώου εις Δερβενάκια παρακαλώ το συμβούλιο όπως ψηφίσει σχετικήν πίστωσην.
         Τον Κοινοτικόν Συμβουλίον έχων υπ’ όψιν του την Οικονομική κατάστασην της Κοινότητας μας ως και τας ανωτέρω διαταγάς
                                                                                                                                                   αποφαίνεται 

           Εγκρίνει την ανωτέρω προταθείσαν πρόταση παρά του κ. Προέδρου και ψηφίζει πίστωσιν εκ δραχμών 700 επτακοσίων και εις βάρος του Κεφ Η αρ 3 προϋ/σμού Οικον/κου έτους 1936-37 και δέον όπως το ένταλμα εκδοθεί επ’ ονόματι του Δ/ντου Επαρχιακού Ταμείου.

       Σ.Σ. 1) Δεν γνωρίζουμε αν τελικά ανεγέρθη μνημείο στήλης πεσόντων ή αν αφορά
                   τον ανδριάντα του Θεοδ. Κολοκοτρώνη που δεσπόζει στα Δερβενάκια.
               2)  Η αρχική καταχώρηση της πίστωσης φαίνεται να ήταν 1000 δρχ.
                    που διορθώθηκε σε 700 δρχ.

 

Λέξεις ξεχασμένες!!!...Λέξεις χαμένες!!!

   Η γλώσσα είναι το βασικό γνώρισμα του ανθρώπου. Οι κοινωνίες και οι πολιτισμοί αναπτύχθηκαν μέσω της γλώσσας. Οι μικρές τοπικές κοινωνίες πάντα είχαν ιδιαιτερότητες. Έτσι και  στην Ελλάδα ανέπτυξαν τοπικές ιδιαιτερότητες γύρω από την γλώσσα και ιδιωματισμούς, που δεν απαντώνται στην επίσημη Ελληνική γλώσσα. 
   Ξεκινήσαμε μια προσπάθεια καταγραφής λέξεων, εκφράσεων και ερμηνεία αυτών, που χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι  στο χωριό μας, στις μεταξύ τους συνομιλίες αλλά και γύρωθε στις όμορες ή και πιο απομακρυσμένες  περιοχές. Αφορά αντικείμενα, χώρους, έννοιες κτλ. καθημερινότητας. Πολλές λέξεις είναι παραφθορά ελληνικών ή και ξένων λέξεων. Ακόμη πολλές  λέξεις ή φράσεις δεν χρησιμοποιούνται πλέον, βασικά γιατί δεν χρησιμοποιούνται τα αντικείμενα που όριζαν ή εξέφραζαν, ή ακόμη οι παλιοί και νεώτεροι πρόγονοί μας, που τα χρησιμοποιούσαν στον προφορικό λόγο, δεν υπάρχουν. Πολλές όμως από τις λέξεις χρησιμοποιούνται και σήμερα ως αναπόστατο  κομμάτι της καθημερινότητας και της παράδοσης. 
   Η προσπάθεια επεξήγησης του νοήματός τους δεν υποκαθιστά το επίσημο λεξικό της γλώσσας μας και δεν φιλοδοξούμε να δημιουργήσουμε ένα νέο λεξικό. Αφορά νοήματα και έννοιες καθαρά τοπικού χαρακτήρα. Σε κάποιο διαφορετικό μέρος, σε άλλη τοπική κοινωνία , η λέξη μπορεί να λέγεται και να εκφράζει διαφορετικό νόημα ή αντικείμενο. Τέλος κάθε υπόδειξη, διόρθωση, συμπλήρωμα, κτλ. είναι ευπρόσδεκτη και η καταγραφή θα συμπληρώνεται με το χρόνο, ενθυμούμενοι, περισσότερες λέξεις. 

Έρευνα, καταγραφή : Γιώργος Δελής.
Συμμετοχή : Ντίνος Κορδώσης, Τέλης Δελής,Μιχαήλ Κορδώσης.

Κλενιάτικες Ιστορίες. Βαριά η Καλογερική.

   Κάθε χωριό μεσ’ του καιρού το διάβα διαμορφώνει την πολιτιστική του ταυτότητα. Έτσι και το χωριό μας η Κλένια Κορινθίας τους τελευταίους δυο αιώνες μετά την απελευθέρωση από τον Τουρκικό ζυγό διαμόρφωσε και συνεχίζει να διαμορφώνει τη δική του.             
   Κάποιο, δευτερεύοντα ίσως ρόλο γι’ αυτό, φαίνεται  να έπαιξαν ορισμένοι χαρακτήρες συγχωριανών μας, που με την ξεχωριστή εξυπνάδα τους ή την αφέλειά τους, με την τόλμη τους ή την δειλία τους, με τη  σωματική τους ρώμη ή αδυναμία τους, και γενικά με  τα μεγάλα  προτερήματα ή ελαττώματά τους,  έδωσαν  το υλικό που χρειαζόταν, ώστε κάποιοι άλλοι ευφάνταστοι πατριώτες  τους  να συνθέσουν ιστορίες, που κυκλοφορούσαν από στόμα σε στόμα στις συνάξεις των συγχωριανών και τους ψυχαγωγούσαν. Ιστορίες  που κατά το μεγαλύτερο ποσοστό ήταν αστείες,  εξελίσσονταν συνεχώς, και κυκλοφορούσαν σε πολλές εκδοχές, αφού ο κάθε αφηγητής, προσέθετε και κάποια δική του «σάλτσα».
   Έτσι πολλά από τα αφηγήματα αυτά  πιθανόν κατέληξαν   να έχουν περιορισμένη  σχέση με τα πρόσωπα και τα γεγονότα στα οποία αναφέρονται. Εάν λοιπόν κάποιος σήμερα επιχειρούσε να τα συγκεντρώσει,  θα έπρεπε να είναι πολύ επιφυλακτικός, αλλά και προσεκτικός, γιατί παρά το ότι οι ιστορίες αυτές αναφέρονται σε πρόσωπα που έζησαν κυρίως πριν το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπάρχει ίσως περίπτωση να θιγεί κάποιος απ’ τους απογόνους τους που ζουν στην σημερινή Κλένια, ή κατοικούν σε άλλα μέρη της χώρας, ή ακόμα και στο εξωτερικό. Μ’ αυτή την επιφύλαξη θ’ αναρτηθούν οι ιστορίες αυτές με την προοπτική να «διορθωθούν» ή ακόμη και ν’ αποσυρθούν,  αν υπάρξουν αντιρήσεις.         
   Ευχής έργον θα ήταν, όσοι γνωρίζουν τέτοιες ιστορίες να τις στείλουν για απ’ ευθείας ή κατόπιν επεξεργασίας, ανάρτηση.
   Ξεκινάμε λοιπόν με μια τέτοια ιστορία…

 

                   Βαριά η Καλογερική

Γράφει ο Ντίνος Κορδώσης

  Είχε κι άλλα σερνικά παιδιά ο Γιάννης ο Τσίρτσης, αλλά τέτοιο σκανταλιάρικο και παμπόνηρο  παιδί σαν τον Κώστα δεν εύρισκες κανένα, όχι μόνο στην οικογένεια μέσα, αλλά σ’ ολόκληρο το χωριό. 

Διεκδικητικός, επίμονος και ψεύτης, με διάφορα τερτίπια εξαπατούσε τ’ αδέρφια του και πετύχαινε  πάντα το δικό του. Αν κάτι δεν μπορούσε να το εξασφαλίσει με άλλα μέσα, τότε απλά το έκλεβε.Δεν είχε κλείσει τα δεκαπέντε και διεκδικούσε επάξια τον τίτλο του πρώτου κλεφτοκοτά της επαρχίας. Ήταν ο Κωσταντάρας με τ’ όνομα. Ο Γέρο Γιάννης δεν ήξερε τι να κάνει με τούτο το παιδί, δεν ήτανε που δεν έλεγε να στρωθεί στη δουλειά, να πάει στο χωράφι ή στο κοπάδι όπως τ’ αδέρφια του, αλλά πλήρωνε κι απανωτά τζερεμέδες για χάρη του, προκειμένου ν’ αποζημιώνει όσους του προσκόμιζαν στοιχεία ότι ο κανακάρης του έκανε την επέλαση στο κοτέτσι τους. Προσπάθησε να τον νουθετήσει μια, και δυο και τρεις και πέντε, εκείνος το χαβά του. Στο τέλος τον φοβέρισε πως θα τον αποκλήρωνε, αλλά και τούτη η φοβέρα δεν έπιασε. Απ’ την άλλη είχε και προίκες να μαζώξει για τις θυγατέρες, δεν θα τάιζε το χαραμοφάη και θα πλήρωνε μόνιμα τα σπασμένα του για να μην πάει φυλακή.  Το σκέφτηκε από δω, το σκέφτηκε από κει, στο τέλος βρήκε μια λύση που του φάνηκε καλή. Καλόγερος! Ναι, καλόγερο θα τον έστελνε να του ξεφορτωθεί, να τρώει από μοναστήρι, άσε που θα γλίτωνε και το στρατιωτικό. Βρήκε ευκαιρία που τον έπιασαν στα πράσα σ’ ένα κοτέτσι να καρυδώνει τα κοτόπουλα αράδα και του το’ ριξε το δίλημμα: Ή καλόγερος, η φυλακή, διάλεξε και πάρε!

   Έτσι κατέληξε ο Κωσταντάρας δόκιμος μοναχός στο μοναστήρι της Φανερωμένης. Είχε ένα μακρινό συγγενή καλόγερο στο μοναστήρι ο Γερογιάννης, εγγυήθηκε  στον ηγούμενο για το παιδί και δεν πέρασε το στάδιο του προδόκιμου.

   Στην αρχή του καλοφάνηκε. Του κόσμου τα καλά είχε το μοναστήρι. «Τυχερός είσαι Κώστα» είπε στον εαυτό του, «σαν τον ποντικό στο τυροτούλουμο έπεσες»! Σαν πέρασαν κάποιες μέρες όμως κι άρχισε η αγγαρεία, απ’ το στάβλο στον απόπατο,  από κει στο γουρνοσταλιό, στο χειρομάγγανο του πηγαδιού, και να δίνει το  «παρών» στον όρθρο κι τις ολονυχτίες… εμ’ εκείνες  οι νηστείες; Δεν είναι και λίγο να σου λέει ο άλλος τι και πότε θα φας ή θα πιείς , να’ χει το κελάρι τ’ Αβραάμ τα καλά και να τη βγάζεις με λαχανίδα και νερόβραστα κουκιά . Ξελιγώθηκε  τ’ άντερό του και πονούσαν τα γόνατά του απ’ τις  μετάνοιες… κι όσο έβλεπε και τον Πίο, τον τετράπαχο ήμερο γάτο του μοναστηριού να τεμπελιάζει στη λιακάδα ρουθουνίζοντας, τον έπιαναν τα διαόλια του και τον φίλευε με καμιά κρυφή ξεγυρισμένη κλωτσιά καθώς περνούσε απ’ το λιακωτό. Τότε κατάλαβε  το γιατί η παροιμία: «βαριά η καλογερική» αναφερόταν με τόσο μεγάλη συχνότητα απ’ τους συγχωριανούς του. Σκέφτηκε να τα βροντήξει και να γυρίσει στο χωριό, αλλά οπωσδήποτε ο πατέρας του δεν θα τον καλοδεχόταν. Ύστερα ήταν και το κελάρι του μοναστηριού πειρασμός σωστός, όμως… Κατέληξε το λοιπόν να μείνει, αλλά δεν ήτανε προκοπή να παριστάνει τον πειθαρχημένο δόκιμο κι αποφάσισε ν’ αρχίσει τις σκανταλιές, όσο για τον ξάδερφο του πατέρα του που πήρε την ευθύνη και μεσολάβησε στον ηγούμενο; «Μωρέ δεν πάει κι αυτός να κουρεύεται»!  
....................