Κλενιάτικες ιστορίες: Ο μαρτυριάρης.

 Γράφει ο Ντίνος Κορδώσης

   Για το Σταύρο το Χριστέα, οι μέρες που δεν εύρισκε μεροκάματο και δεν είχε να κάνει τίποτε γύρω εκεί στο σπίτι ήταν, οι χειρότερες. Λεφτά για να πάει στον καφενέ δεν του περίσσευαν κι αν ήταν κι ο καιρός βροχερός ;  Ε, τότε μια λύση του απόμενε, να πάει να βρει το Γιάνναρο, τον μοναδικό άνθρωπο που τον ανταγωνιζόταν στο χωριό στην αφέλεια, για να παίξουνε μονά ζυγά ή καμιά εξάρα ντρίλια.
   Τούτος ο Γιάνναρος ήταν ένας κοντόχοντρος  ξανθομπάμπουρας με κόκκινα μάγουλα και μαλλί σαν του σκαντζόχοιρου. Όλο ζαβολιές έκανε στο παιχνίδι κι όλο άρπαζε καμιά καρπαζιά απ’ το Σταύρο  τις λίγες φορές που τον χαμπάριαζε. Σήμερα όμως δεν είχαν όρεξη για τίποτα. Η βροχή είχε σταματήσει, αλλά ο καιρός ήταν σκουντούφλης, βαρύς κι ασήκωτος. Έκαναν κάποιες γύρες στ’ αλώνια μπας και ξεκίνησαν τ’ αποκριάτικα ξεφαντώματα, μα στάθηκαν άτυχοι γιατί το Πάσχα θα έπεφτε αργά τούτη τη χρονιά και θ’ αργούσε ακόμα ν’ ανοίξει το τριώδιο. Ακόμα και τα παιδόπουλα που βγαίναν για παιχνίδι στ’ αλώνι της Παναγιάς, είχαν φαίνεται λουφάξει στο παραγώνι. Πήρε να βραδιάζει και είπαν να κινήσει ο κάθε κατεργάρης για τον πάγκο του να διαχειριστεί τη διαμαρτυρία της αδειανής κοιλιάς του, όταν ο Γιάνναρος την απόλυσε την εξυπνάδα του.

-Τι λες ρε Σταύρο πάμε;

-Και πού να πάμε λοιπόν, λοιπόν;

-Που να πάμε λέει! Να, για κότες καημένε!

-Και σε ποιο κοτέτσι;

-Στου Φούφουλα, έχει τις καλύτερες!

-Σαν πόσες έχει δηλαδή;

-Καμιά τριανταριά και παχιές-παχιές!

- Δε γίνεται, είναι πολλές. Πώς θα τις φάμε τριάντα κότες;

-Και είναι ανάγκη να τις πάρουμε όλες; Θα καρυδώσουμε τρεις, τέσσερες και μην τον είδατε.

   Ο Σταύρος ήταν διστακτικός, αλλά η εικόνα της ξεπουπουλιασμένης κότας στα κάρβουνα ήρθε κι έκανε τόσο απόλυτη κατοχή  στο νου του, που ένιωθε κι όλας το άρωμα της τσίκνας στα ρουθούνια του.

-       Ε, ας πάμε λοιπόν, λοιπόν.

Και πήγαν.

   Δεν ήταν πάνω από μια ώρα νύχτα κι ο νοικοκύρης ήταν ακόμα μπροστά στη φωτιά, πλησιάζοντας όλο και περισσότερο τα τελευταία κάρβουνα, όταν άκουσε τα κακαρίσματα. Πήρε το λυχνάρι, πετάχτηκε στην αυλή κι έσπρωξε μ’ όλη του τη δύναμη την ανυποχώρητη κοτετσόπορτα. Κατάλαβε πως τέτοια αντίσταση μόνο η πλάτη του Σταύρου θα μπορούσε να προβάλει και τον πήρε με το καλό. 

-Άνοιξε ρε Σταυράτσι!

-Όι δε σ’ ανοίγω, φεύγα Σαβούρα το σαυρό σ’!

Στο μεταξύ ο Γιάνναρος αποδείχτηκε αναποτελεσματικός. Οι κότες ξεκούρνιασαν όλες και φτερούγιζαν γύρω του μεσ’ το σκοτάδι χωρίς να καταφέρει να πιάσει καμιά, ο δε κόκορας όρμησε με κρωγμούς να του βγάλει τα μάτια. Μεγάλη αντάρα στου Φούφουλα το κοτέτσι!

-Άνοιξε ρε Σταυράτσι! Επανέλαβε ο νοικοκύρης παρακαλεστικά.

-Σου ‘πα  όι  δε σ’ ανοίγω διαόλ’ Σαβούρα κλέβουμε κότες!

-Να, ρε λολούλιακα! Το μαρτύρησες! Πάμε τώρα να φύγουμε! Ξέσπασε  ο Γιάνναρος κι αποχώρησαν οι δυο επίδοξοι κλέφτες με τα χέρια αδειανά, ρίχνοντας ο ένας την ευθύνη στον άλλον για την επεισοδιακή τους αποτυχία.

    Πίσω ο νοικοκύρης μετρούσε και ξαναμετρούσε τις αναστατωμένες τυχερές κότες, που  θα ζούσαν κάποιες μέρες ή μήνες ακόμα, μέχρι ν’ αποφασίσει τ’ αφεντικό να τις βάλει στην κατσαρόλα.

   Η ιστορία βασίστηκε σε διήγηση του πατέρα μου Κορδώση Στέφανου του Μιχαήλ.

Το Γήπεδο της Κλένιας

 Το Γήπεδο σήμερα,Video-drone-Μοντάζ: Βασίλης Δελής.

   Στις 7/7/2022 σε ανάρτηση μας, http://klenia-gr.blogspot.com/2022/07/, αναφέραμε ιστορίες και γεγονότα της ποδοσφαιρικής ομάδας της Κλένιας, όπως μας τις είχε αφηγηθεί ο αείμνηστος Μήτσος Κορδώσης, για αρκετά χρόνια παίκτης και προπονητής της ομάδας, με τη σύζυγό του Τζένη. 

    Αρχίζοντας την διήγηση μας είχε αναφέρει πως για τη δημιουργία του γηπέδου είχε αποφασίσει το 1924 ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Παύλος Κουντουριώτης (Σχετική αναφορά στο πιο κάτω ηχογραφημένο σημείο)

   Ερευνώντας τα αρχεία της Κοινότητας εντοπίσαμε την Πράξη το έτος 1929 με την οποία η Κοινότητα Κλένιας αποφασίζει να δωρίσει τμήμα του αγροτεμαχίου στη θέση “Βραχιά”, που είχε αγοράσει από τη μονή Φανερωμένης, στον τότε Προοδευτικό Σύλλογο, «δια την κατασκευήν γυμναστηρίου προς εξάσκησιν της αθλητικής ομάδος». Ενδιαφέρον παρουσιάζει το σκεπτικό στο οποίο αναφέρεται ότι είναι ιερός σκοπός η εξάσκηση της νεολαίας ώστε να μην συχνάζει σε ταβέρνες καφενεία και «απαγορευμένα κέντρα».
   Η Πράξη – απόφαση, αυτή εγκρίθηκε από τον Υπουργό Εσωτερικών, Π. Αργυρόπουλο και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τότε, Παύλο Κουντουριώτη και δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 348/17-9-1929 τεύχος Α΄.

Ηχογραφημένο στιγμιότυπο από την αφήγηση του Μήτσου Κορδώση.

Αποφάσεις της Κοινότητος.

Φωτοαντίγραφα από το Βιβλίο Πρακτικών Κοινότητος Κλένιας: (Γενικά Αρχεία του Κράτους, Τμήμα ΓΑΚ Κορινθίας)

σελίδα  68

Πρᾶξις 80 

        Ἑν Κλένια σήμερον την 27ην τοῦ μηνός Ἱουνίου 1929  ἡμέραν Πέμπτην και ὥραν 7.30΄μ.μ.,Το Κοινοτικόν Συμβούλιον τῆς Κοινότητος Κλένιας τοῦ Τέως Δήμου Κλεωνών συγκείμενον ἐκ τῶν ὑπογεγραμμένων αύτού μελῶν συνελθόν έντός τοῦ Κοινοτικού Καταστήματος είς συνεδρίασιν κατόπιν της ὑπ’ ἀριθ. 269 ἐ.ἐ. προσκλήσεως τοῦ κ. προέδρου αύτού Θ. Δήμα κοινοποιηθήσης  ταύτης νομίμως και ἐμπροθέσμως εἱς ἑνα ἕκαστον Κοινοτικόν Σύμβουλον προς συζήτησιν και ψήφισιν τῶν ἐξῆς θεμάτων:

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Πρᾶξις 81

              Εἶτα ὁ κ.Πρόεδρος κάμει εἰσήγησιν τοῦ ἑξής θέματος «Περί τῆς 26 ὑπ’ ἀριθ. 86 ἐ.ἐ. αίτήσεως τοῦ Προοδ. Συλλόγου Κλένιας»

      Το Σώμα ἀκοῦσαν τήν ὡς ἄνω αἴτησιν τοῦ Προοδ. Συλλόγου ἀναγνωσθείσης ταύτης μεγαλοφώνως είς έπίκοον πάντων δι΄ ἥς αἰτεῖται ὁ Προοδ. Συλλόγος 3-4 στρέμματα ἐκ τοῦ Κοινοτικοῦ ἀγρού έν τῆ θέση βραχιά πρός εξάσκησιν τῆς άθλητικῆς ὁμάδος αὐτοῦ και συσσκεφθέν κατασκευήν γυμναστηρίου κ.λ.π.

       Ὁ κ.Πρόεδρος λαβών των λόγον εἶπεν ὅτι ὀρθόν εἶναι ὅπως

σελίδα 69

 χορηγηθῶσει τέσσαρα στρέμματα ἐκ του Κοινοτικού αγρού θέσεως Βραχιά είς τόν  Προοδευτικόν Σὐλλογον διά τόν αύτόν ὡς εἴρηται σκοπόν ἥτοι διά κατασκευήν γυμναστηρίου κ.λ.π. πρός ἐξάσκησιν τῆς ἀθλητικῆς ὁμάδος ἥτις καταπληκτικῶς  αὐξάνει λόγω τῆς πολυπληθοῦς νεολαίας τῆς Κοινότητὀς μας, καί παρακαλεῖ το Κοινοτικόν Συμβούλιον ὅπως  συν/ηφίση  τήν άνωτέρω χορήγησιν τῶν  <4> στρεμμάτων διά τόν ἱερόν αὐτόν σκοπὀν τῆς έξασκήσεως τῆς νεολαίας καἰ θεωρεί ὅπως τα 4 στρέμματα ἥτοι τά σημεία <ὅρια> θέλουν κανονισθῆ διά τῆς ἐπιτόπου μεταβάσεως έν τῶ είρημένω Κοινοτικὠ ἀγρῶ ὁλοκλήρου τοῦ Κοινωτικοῦ Συμβουλίου θέλει παραδοθῆ δἐ ταύτη ἡ παρά τοῦ Κοινοτ. Συμβουλίου χορήγησις ἅμα τῆ λήξει τοῦ μισθωτηρίου Συμβολαίου τοῦ ἀγρού ὅστις ἔχει ἤδη πρό καιροῦ ένοικιασθῆ διά δημοπρασίας, ή παραδοθήσεται αὖθύς παρά τοῦ οἰκείου ἐνοικιαστή Σωτηρ.Μ. Παναγή ἀφοῦ ὁ Προοδ. Σύλλογος ἀποζημειὠσει  τὀν ὡς ἅνω ρηθέντα ἐνοικιαστήν.
    Το Σώμα ἀκοῦσαν τήν πρότασιν τοῦ κ. Προέδρου ἡν εὑρίσκει οὐχί μόνον ὀρθήν ἀλλά πολύ .δικαίαν κ ἐπιβεβλημένην ἕνεκεν τοῦ ἱερού αὐτού σκοποῦ εἰς ὅν ἀποβλέπει ἡ χορήγησις τῶν τεσσάρων αὐτὠν στρεμμἀτων  προς κατασκευήν γυμναστηρίου κ.λ.π. πρός εκμάθηση της εξάσκηση της νεολαίας ἥτιος ἐξάσκησις εἶναι ὡραιότερον ἀπὀ τοῦ συχνάζειν ἠ νεολαία τοῦ χωριού μας  εἰς τά διάφορα Καφφενεῖα, Ταβέρνες, καί λοιπά ἀπηγορευμένα κέντρα

                                         αποφαίνεται

    Ἐγκρίνει παμψηφεῖ τήν ἀνωτέρω χορήγησιν εἰς τὀν προοδ.  Σύλλογον διά τόν αὐτόν ὠς ἄνω ρηθέν σκοπόν και ἀνατίθησι τήνδημοσίευσινταύτης και περαιτέρω ἐνέργειαν τῶ κ. προέδρω, ἵνα παρακληθῆ ὁ κ. Νομάρχης διά τήν ὅσον  οἷον τεμάχιον  ἀποστολήν τῆς οἰκείας ἐγκριτικῆς ἀποφάσως.

     Ἀναγνώσθησαν τά πρακτικά και ὑπογράφουσιν παρά τοῦ Σώματος.

 Ὁ  Πρόεδρος                                                               Τά Μἐλη

 

 

Σημ

Ἐνεκρίθη δυνάμει  ὑπ’ ἀριθ.16963/ 1929 Δγης Νομἀρχη κ ἐδημοσιεύθη Διάταγμα εἰς το ὑπ’ ἀριθ. 348 τεύχος Α΄φύλλον τῆς Ἐφημερίδος τῆς Κυβερνήσεως

Εφημερίδα της Κυβερνήσεως

Μερική άποψη του χωμάτινου γηπέδου τις δεκαετίες ΄50, ΄60. 

Ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

   Η εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»/1-6-2024 δημοσίευσε στο ένθετο « Βιβλιοδρόμιο»  ένα ολοσέλιδο άρθρο του καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Μ. Αλεξιάδη, όπου παρουσίασε το τελευταίο βιβλίο του συγχωριανού μας κ. Μιχαήλ Κορδώση, ομότιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, «Ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου».
   Η έλλειψη γνώσεων γύρω  από αυτό το θέμα, δεν μας επιτρέπει να γράψουμε οτιδήποτε, γιατί δεν θα είναι αντάξιο της σπουδαιότητας του βιβλίου. Πρέπει όμως να είμαστε υπερήφανοι για το συγχωριανό μας για τα βιβλία που έχει συγγράψει στην πορεία του, ως καθηγητής, μελετητής και ερευνητής της ιστορίας.

  Τέλος εκτός από τα θερμά συγχαρητήρια, να ευχηθούμε το βιβλίο να είναι καλοτάξιδο με χιλιάδες μελετητές και αναγνώστες…

Δημοτικό Σχολείο Κλένιας

    Η ιστορία του κτιρίου του Δημοτικού Σχολείου του χωριού μας είναι αρκετά μεγάλη και πέρασε πολλά στάδια, από την σύσταση του Σχολείου, μέχρι να αποκτήσει τη σημερινή του μορφή. Αναλυτικά στοιχεία το πώς εξελίχθηκε από ενοικιαζόμενα σπίτια τον προηγούμενο αιώνα μέχρι την σημερινή του μορφή, οι υπηρετήσαντες σ’ αυτό και άλλα στοιχεία μπορεί κάποιος να βρει στο βιβλίο “Ο ΤΕΩΣ ΔΗΜΟΣ ΚΛΕΩΝΩΝ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ 19ος-20ος αιώνας” 2ος τομ. σελ. 395  των Ξενοφ. Ηλία και Ζωής Ηλία,  από όπου και εμείς αντλήσαμε αρκετές πληροφορίες.
   Με την ανάρτησή αυτή θέλουμε να παραθέσουμε λίγη ιστορία με φωτογραφίες από τα πρακτικά της Κοινότητος Κλένιας και τον αγώνα που δόθηκε για να χτιστεί το πρώτο κτίριο του Δημοτικού Σχολείου.

Το Δημοτικό Σχολείο Αρρένων συστάθηκε το 1890, όπως αναφέρεται στο ΦΕΚ 229/8-9-1890. 

   Καταρχάς του  Σχολείο στεγάστηκε σε νοικιασμένα οικήματα. Αναφέρονται της Αντζελάρας, Νάνου Νικολάου (1891), Βασιλείου Μπαλή (1892-1894), Γκίκα Παναγή (1895-1900, Κορδώση Δημητρίου (1904 μέχρι 1907 που λειτούργησε το Παλιό-σχολείο) κτλ.
   Το 1907 συγχωνεύτηκαν τα δημοτικά σχολεία στη Χιλιομοδίου και Κλένιας σε ένα διτάξιο σχολείο το οποίο λειτούργησε έως το 1933 στο κτίριο, το οποίο χτίστηκε στο μέσον του χωριών Χιλιομοδίου και Κλένιας, το γνωστό Παλιό-σχολείο .

  Το 1923-24 λειτούργησε στην Κλένια μονοτάξιο σχολείο θηλέων στο οποίο φοιτούσαν τα κορίτσια ως την τετάρτη τάξη και τα αγόρια μέχρι την δευτέρα τάξη.
   Το 1923 η κοινότητα αγόρασε από την Ιερά Μονή Φανερωμένης αγρό 27 στρεμμάτων στην θέση “Βραχιά” μέρος του οποίου διατέθηκε αργότερα  για την ανοικοδόμηση του σχολείου, το οποίο άρχισε να κτίζεται από το 1930.

Το 1933 το κτίριο είναι έτοιμο και διακόπτεται πλέον η ενοικίαση σπιτιών. Πέρασαν δηλαδή 40 χρόνια, από την σύσταση του Δημοτικού Σχολείου, μέχρι να κτισθεί,  με μεγάλες προσπάθειες, και λειτουργήσει  σε ιδιόκτητο κτήριο.

   Το Σχολείο είχε δύο αίθουσες διδασκαλίας και ανάμεσα ήταν το γραφείο των δασκάλων. Το Σχολείο με αυτή την μορφή λειτούργησε μέχρι το 1986, οπότε κατεδαφίσθει και ο Ο.Σ.Κ κατασκεύασε καινούργιο σύγχρονο κτίριο σχολείου και νηπιαγωγείου, 512 τ.μ. με τρεις αίθουσες διδασκαλίας, γραφείο δασκάλων , αίθουσα εκδηλώσεων κτλ.

   Να σημειώσουμε ότι το Δημοτικό Σχολείο μέχρι και την δεκαετία το 1960 ήταν τουλάχιστον 200μ. εκτός του οικιστικού ιστού του χωριού. Μετέπειτα χτίστηκαν σιγά-σιγά  σπίτια και άλλες, εκτός του γηπέδου, αθλητικές εγκαταστάσεις γύρωθεν. Την διαφορά την βλέπουμε στην φωτογραφία και στο βίντεο στο τέλος της ανάρτησης. Πιστεύουμε ότι η Κλένια πρέπει να ήταν από τα λίγα χωριά, που είχαν το Δημοτικό Σχολείο, τόσο μακριά από τα σπίτια  και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.  Ακόμη ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι, για 25 περίπου χρόνια της λειτουργίας του Παλιο-σχολείου,  οι μαθητές περπατούσαν αρκετά μεγάλη απόσταση κάθε μέρα για να πηγαίνουν Σχολείο. (οι Κλενιάτες διπλάσια απόσταση από τους Χιλιομοδιότες).

Φωτοαντίγραφα από το Βιβλίο Πρακτικών Κοινότητος Κλένιας: (Γενικά Αρχεία του Κράτους, Τμήμα ΓΑΚ Κορινθίας).

Το Σχολείο δεκαετίες ΄50-΄60

   Πρώτες διαμορφώσεις προαυλίου-εισόδου

Ενοικίαση για σχολείο Θηλέων 1924. Πράξις 124

                                              Πράξις 124 1924

                 Το Κοινοτικόν Συμβούλιον τῆς Κοινότητος Κλένιας τοῦ Δήμου Κλεωνῶν, συγκείμενον έκ τῶν κάτωθι αύτοῦ ὑπογεγραμμένων μελῶν, συνελθών εἰς συνεδρίασιν σήμερον την 8^η τοῦ μηνός Μαρτίου ἑ.ἑ. ημέραν Κυριακήν και ὥραν 4 μ.μ. ὑπό την προεδρίαν τοῦ κ. Δημητρίου Α.Κορδώση προέδρου της Κοινότητος κατόπιν και τῆς ὑπ’ἀριθ. 50 προσκλήσεως αὐτοὐ και ἀκούσαν το Σώμα την πρότασιν τοῦ κ. προέδρου περί ἐνοικιάσεως σχολειου  οἰκήματος Σχολείου θηλέων και ποσας κατά μετα Δραχμάς ψηφίζει. Το Σῶμα ὑπέρ τοῦ κτήτωρη  τοῦ Σχολείου Μαγδαλινής Ν. Νάνου ἐνοίκιον

                                                           Το Σῶμα σκευθέν

                                                             αποφαίνεται

Το Σῶμα καλῶς σκευθέν ἀπεφάσησεν παμψηφεί ὅπως το ἐνοίκιον διά σχολεῖον θηλέων ὑπέρ τοῦ ……..ὁρίζει Δραχ. 150 κατά….ἀπό 1^ης Μαρτίου 1925 και ἐντεὐθεν

Ο     Πρόεδρος                                                                  Τα μέλη

Ενοικίαση 1929. Πράξις 90-91

                                                 Πράξις 90-91

Ἐν Κλένια σήμερον την ἐνδεκάτην τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 1929 ἡμέραν τῆς ἐβδομάδος Τετάρτην και ὥραν 8^ην μ.μ. συνελθόν Το Κοινοτικόν Συμβούλιον τῆς Κοινότητος Κλένιας εἰς Συνεδρίασην ἐντός του Κοινοτικού Καταστήματος διά Τρίτην φοράν , κατόπιν προσκλήσεως τοῦ κ. προέδρου αὐτοῦ Θ.Δήμα προς συζήτησην και ψήφισιν τ[ν κάτωθι αναβληθέντων θεμάτων ἅτινα ἀναγράφονται είς ταίς ὑπ’ άριθ. 88 ἐ.ἔ. και 89 ὁμοίως πράξεις του παρόντος βιβλίου, ὡς ἑξής :

Θέματα          1ον…………………………………………………………………………..

   2ον «περί ἀλλαγής τοῦ Κοινοτ. Σχολείου ἡμῶν εἰς ἕτερον   κτίριον»

  ....................................................................................................................

               Εἶτα ὁ κ. πρόεδρος κάμει εἰσήγησιν τοῦ ἑξής θέματος <β΄>

               «περί ἀλλαγής τοῦ Κοινοτ. Σχολείου ἡμῶν είς ἕτερον κτίριον»

               Το Σῶμα καλῶς σκεφθέν             ἀποφαίνεται

Ὅτι, ἐπειδή το νύν ὑπάρχον ἐπί ἐνοικίω κτίριον τοῦ ἰδιοκτήτου Παναγ. Δ. Κορδώση τυγχάνει τελείως ἀκατάλληλον ὡς ανθυγιεινόν ἀφ’ἑνὀς, και ἀφ’ἑτέρου ἀκατοίκητο σχεδόν λόγω τῶν σοβαρῶν και ἐπικινδύνων ριγμάτων ἅτινα ὑπέστη κατά τούς ἐπελθόντας καταστροφικούς σεισμούς ἐγκρίνει ὡς κατάλληλον δι’ ὑγιεινούς  λόγους κ.λ.π. το κτίριον τῆς συγκατοίκου αὐτού Γεωργίτσας χήρας Κων/νου Ρεκλείτη ἐπί …….προϋπολογισμῶ ἡμῶν χρήσεως 1929 ἕως 30 ἀναγραφομένης πιστώσεως,ἀνατίθησι τῶ κ. προέδρω περαιτέρω ἐνέργειαν

Ενοικίαση 1930. Πράξις 179

                                               Πράξις 179/ 12-9-1930

              Είτα ὁ κ.Πρόερος καμνει εισηγησιν τοῦ Β θέματος

Περί εγκρήσεως των πρακτικών τῆς μειοδοτικής δημοπρασίας τοῦ ἐνοικίου τοῦ Σχολείου τῆς Κοινοτητός μας.

                                          Το Σῶμα σκευθέν καλλῶς

                                                     αποφαίνεται

Επικυρούμεν την δημοπρασίαν τῶ ονόματι τοῦ τελευταίου μειοδότου Γεωργίου Χ. Σκούπα ἀντί δραχ δύο χιλιάδων εβδομήκοντα πέντε ὑπό τούς ὅρους τῆς διακηρύξεως εφ’ὅσον εὐρίσκομεν κατάλληλον ή εὑάερον εὑἠλιον ἔχον και ἀνἀλογον ὕψος μετά μήκους διά Σχολεῖον   F  και ἀνατίθεται τώ κ.  προέδρω ὄπως την ἐγκρίνη τοῦ κ. Νομάρχου προβῆ εἰς σύνταξιν τοῦ μισθοτηρίου συμβολαίου ὐπό τῶν ὅρων τῆς διακηρηξεως  και τήν περαιτέρω ἐνέργειαν    F   ὑποχρομένου τοῦ μειοδότου ἐντός πέντε ἡμερών να ἐπισκεβάση την κλίμακα στερεάν διά τσιμέντου,   ₣   ἠ δε μεταφορά τ[ν θρανίων δύναται να ἐνεργηθῆ ἀπό σήμερον

Αναγνωσθήσης ταύτης μεγαλοφὠνος και βεβαιωθήσης   ὑπογράφεται παρά πάντων ὡς ἕπαιτε

ὁ Πρόεδρος                                                               Τά μέλη

₣ ἡ δέ χωριτικοτης τοῦ οἰκήματος δεν θα      τῶν ἐξ μέτρων μήκους

 Απόδοση χρημάτων ενοικίασης.  Πράξις 182/23-1-1931

Αγορά Βραχιά 1923.Πράξις 109

                                                           Πράξις 109/1923

Το Κοινοτικόν Συμβούλιον τῆς Κοινότητος Κλένιας τοῦ τέως δήμου Κλεωνῶν συνελθόν εἱς ἕκτατον συνεδρίασιν σήμερον την 9^η  τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου ἡμέραν Κυριακή και ὧραν  9^η  π.μ. και ἁκούσαν την πρότασιν του κ. προέδρου περί ἑξουσιοδοτήσεως αὑτούὅπως προβεῖ ἑν ὁνὀματι της Κοινότητος εἱς την σύνταξιν συμβολαίου διά τήν ἁγοράν τοῦ ἑν τῆ  θέση Βραχιάς τῆς Κοινότητος Περιφερείας Κλένιας κτημάτων τῆς ἱεράς μονής Φανερωμένης

                              Το Σώμα ἀκοῦσαν τον  κ. Προέδρον

                                                                                       ἀποφαίνεται.

Εξουσιοδοτεῖ τον Πρόεδρον κ. Σωτήριον Παναγή ὅπως ὁσον το ταχύτερον προβεῖ εἰς την ἀγοράν τῶν ἐν λόγω κτημάτων ἐν ὀνόματι τῆς Κοινότητος

ἀπεφασίσθη και ἀναγνώσθει ὑπογράφεται

Ὁ Πρόεδρος                                  Τά Μέλη  

Άδεια κυκλοφορίας ποδηλάτου.

    Λίγα λόγια για το ποδήλατο.
   Το ποδήλατο σαν μέσο μετακίνησης του ανθρώπου έχει μεγάλη ιστορία. Ανακαλύφθηκε τον 19ο αιώνα αλλά τον 20ο αιώνα η εξέλιξη του ήταν ραγδαία. Από μέσο μετακίνησης έγινε μέσω άθλησης, μεταφοράς, αγώνων, διασκέδασης κτλ. Κατασκευάζονται ποδήλατα φθηνά, ακριβά από ποικίλα υλικά, για όλες τις ηλικίες, για άντρες και γυναίκες, για κάθε χρήση και κάθε γούστο. Η τεχνολογία έδωσε νέα ώθηση και δημιουργούνται ποδήλατα στατικά, ηλεκτρικά υποβοηθούμενα, ποδήλατα για την πόλη, το βουνό την ύπαιθρο, την θάλασσα. Γίνονται αθλητικοί αγώνες, δημιουργήθηκαν ειδικά γήπεδα- ποδηλατοδρόμια για αγώνες. Έγινε μέχρι και ολυμπιακό άθλημα..Σε πολλές χώρες ειδικά στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης προωθείται σαν μέσο μετακίνησης και υπάρχει εκτεταμένη χρήση διότι με την χρήση του βελτιώνεται το κυκλοφοριακό πρόβλημα των πόλεων και μειώνεται η μόλυνση του περιβάλλοντος.

   Από μία τεράστια γκάμα με ποικιλία χρωμάτων, εξοπλισμού, μεγέθους, δυνατοτήτων κτλ. σήμερα ο καθένας μπορεί να αγοράσει ένα ποδήλατο από ένα κατάστημα. Βγαίνοντας να ανέβει και να ταξιδέψει όπου θέλει.  Να πάει στο σπίτι του, μέσα στην πόλη, στο χωριό του στην ύπαιθρο, στο νομό του, στη χώρα του ή ακόμη να κάνει το γύρο του κόσμου χωρίς κανένα πρόβλημα χωρίς κανένα εμπόδιο.

Πριν όμως από μισό αιώνα, ακόμη  μέχρι την δεκαετία του 60 στην Ελλάδα τουλάχιστον, δεν ήταν τόσο απλά τα πράγματα. Για να κυκλοφορήσει ένα ποδήλατο χρειαζόταν να εκδοθεί άδεια από την αστυνομία, όπως σήμερα έχουν άδεια κυκλοφορίας τα αυτοκίνητα. Φωτογραφίες, χαρτόσημα, σφραγίδες και πλήρη καταγραφή του οχήματος. Επιπλέον υπήρχαν οδηγίες για την χρήση του, απαγορεύσεις, υποχρεώσεις, προϋποθέσεις και όροι.

Δημοσιεύουμε παρακάτω μία άδεια κυκλοφορίας ποδηλάτου για να δούμε πώς  άλλαξαν οι καιροί.

 

   Το πιο πάνω φωτοαντίγραφο της άδειας κυκλοφορίας, είναι ευγενική προσφορά του Γεωργ. Γρ. Δελή από το αρχείο του. Τιμή στον πατέρα του και θείο μου, ποδηλάτη, όταν τα ποδήλατα στην Κλένια μετρούνταν στα δάκτυλα  του ενός χεριού, και που δυστυχώς όμως, στάθηκε μοιραίο γι αυτόν ,σε ένα τροχαίο που δεν είχε καμιά ευθύνη.

ΥΓ. Θα ήταν ενδιαφέρον εάν κάποιος γνωρίζει να μάθουμε πότε καταργήθηκε η άδεια κυκλοφορίας ποδηλάτου.

Κυριακή...Αργία.

       Κάνοντας μια ιστορική αναδρομή, χωρίς να είμαστε ειδικοί, σημειώνουμε περιληπτικά:

   Η καθιέρωση της Κυριακής ως ημέρας αργίας στον χριστιανισμό διαμορφώθηκε σταδιακά κατά τη διάρκεια των πρώτων αιώνων της Χριστιανικής Εκκλησίας. Η Κυριακή είναι η ημέρα της Ανάστασης του Ιησού Χριστού, και γι' αυτό θεωρείται η ημέρα της λατρείας και της ανάπαυσης. 

   Επισήμως καθιερώθηκε σαν αργία στον 4ο αιώνα μ.Χ., κατά τη διάρκεια της εποχής του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Μεγάλου. Ο Κωνσταντίνος εξέδωσε το Κωνσταντινιανό Διάταγμα το 321 μ.Χ., το οποίο όρισε την Κυριακή ως ημέρα αργίας στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

   Το ελληνικό κράτος απέκτησε την πρώτη του εργατική νομοθεσία το 1910, επί Ελευθερίου Βενιζέλου. Ως τότε δεν υπήρχε καμία απολύτως ρύθμιση, ούτε προστασία ή ασφάλιση για τους εργαζόμενους, οι συνθήκες εργασίας των οποίων ήταν, ειδικά στα εργοστάσια και τις βιοτεχνίες, εξοντωτικές και κακοπληρωμένες. Ο Βενιζέλος, με προοδευτικές τότε αντιλήψεις, έχοντας εμπορικές και οικονομικές διασυνδέσεις με τη Βρετανία και την Κεντρική Ευρώπη, ήταν οπαδός μιας πολιτικής που θα εξασφάλιζε μακροχρόνια κοινωνική ειρήνη.

   Στα πλαίσια αυτής της αντίληψης έφτιαξε για πρώτη φορά μια «Υπηρεσία Εργασίας και Κοινωνικής Προνοίας» που ήταν ο πρόγονος του σημερινού «Υπουργείου εργασίας και κοινωνικής ασφάλισης». Ήταν ημιανεξάρτητο παράρτημα του υπουργείου εθνικής οικονομίας, με μια πολύ περίεργη σύνθεση. Την αποτελούσαν 7 εργάτες, 7 βιομήχανοι, 7 ανώτατοι δημόσιοι υπάλληλοι, 5 καθηγητές πολιτικής οικονομίας και 3 βουλευτές. Πρώτο νομοθέτημα αυτής της αλλόκοτης υπηρεσίας ήταν η καθιέρωση της αργίας της Κυριακής, όχι σ’ όλη την επικράτεια αλλά ονομαστικά σε συγκεκριμένες πόλεις και επαγγέλματα.

   Έτσι ο πρώτος νόμος για τον χρόνο εργασίας που θεσπίστηκε στην Ελλάδα ήταν το Δεκέμβρη του 1909 για την «Κυριακή αργία» και άρχισε να εφαρμόζεται την πρώτη Κυριακή του νέου χρόνου, δηλαδή στις 4 Ιανουαρίου 1910 (ΦΕΚ Α' 286/7-12-1909).

   Σύμφωνα με το νόμο που εισηγήθηκε στη Βουλή ο Κ. Παπαμιχαλόπουλος, η αργία της Κυριακής καθιερωνόταν με διαφορετικούς όρους σε κάθε επάγγελμα, και καταρχάς σε τρεις μόνο πόλεις (Αθήνα, Πειραιά και Βόλο). Μπορούσε να επεκτείνεται σε άλλους δήμους εφόσον το ζητούσαν τα κατά τόπους δημοτικά συμβούλια, και στα επόμενα χρόνια δημοσιεύεται ένας μεγάλος αριθμός διαταγμάτων που αφορούν την ισχύ ή την κατάργηση της αργίας σε διάφορες πόλεις και χωριά, συχνά με το ίδιο δημοτικό συμβούλιο να αλλάζει την απόφασή του σε μικρό χρονικό διάστημα.

   Εφαρμογή των παραπάνω το διαπιστώνουμε παραθέτοντας φωτ/φα από τα αρχεία της Κοινότητος Κλένιας, όπου βλέπουμε μετά από τριάντα χρόνια από την δημοσίευση του νόμου, το 1940, το Κοινοτικό Συμβούλιο με εντολή του Νομάρχη να παίρνει απόφαση για την καθιέρωση της Κυριακής ως Αργία.
Φωτοαντίγραφα από το Βιβλίο Πρακτικών Κοινότητος Κλένιας: (Γενικά Αρχεία του Κράτους, Τμήμα ΓΑΚ Κορινθίας).

                                                                    Πράξις 1

                            Ἐν Κλεωνάς σήμερον την 16η τού μηνός Φεβρουαρίου 1940

                       έτους ἡμέραν Παρασκευή και ὥραν 5 μ.μ. τό Κοινοτικόν Συμβούλιον

                      Κλεωνών συνελθόν εἰς ἔκτατην συνεδρίασιν προς συζήτησην και

                      άπόφασην ἐπί τών ἑξής θεμάτων

.................................................................................................................................................. 

..………………………………………………………………………………………………

                       6)     Περί καθορίσεως της Κυριακής ἀργίας.

       ...................................................................................................................................................

…………………………………………………………………………………………………………                                                 

                                                    Πράξις 6

   Περί καθορίσεως Κυριακής αργίας
                      ὁ κ Πρόεδρος εἰσηγείται του ἀνωτέρου θέματος και ἁναγνώσθη
η ὑπ αριθμ 124 16-1- 40 ... Δ/γήν κ. Νομάρχου παρακαλεί τό Συμβούλιον
όπως καθορισθεί ἡ Κυριακή ἀργία, καθ ὅτι οἱ κάτοικοι
ἀφ ἐνός μέν θα ἀναπαύονται κατά τήν ήμέραν ταύτην, ἀφ ἐτέρου δέ
διά τού θρησκευτικού, κοινωνικού καί ἐκπολιτιστικού σκοπού
του θεσμού τής Κυριακής,
                                               Το Κοινοτικόν Συμβουλίον
          ἀκουσαν στην είσήγησιν του κ προέδρου
                                             αποφαίνεται
      Ὁμοφώνως ὅπως η Κυριακή ἀργία εφαρμοσθεί καί είς τήν
ἡμετέρα Κοινότητα

............................................................................................................................................................

Τού κ. Προέδρου ανατίθεται ἡ περαιτέρω ἐνέργεια.
                   ἐγένετο ἀποφασίσθη και ὑπεγρἀφη παρά πάντων .
                                        Η Διοικούσα επιτροπή

              ο Πρόεδρος                                                           Τα Μέλη

 

Της ΑγιαςΣωτήρας. Το πανηγύρι που σταμάτησε βιαίως.

  Έτος 1947, 6 Αυγούστου. Ο χoρός στο προαύλιο της εκκλησίας της ΑγιάΣωτήρας είχε αρχίσει και το γλέντι είχε ανάψει για τα καλά. Ξαφνικά όμως ένα βουητό από φωνές, που κάποιες ξεχώρισαν  δυνατότερα . «Χτυπάνε τα παιδιά μας, χτυπάνε τα παλικάρια μας». Όλα σταμάτησαν. Ο κόσμος διαλύθηκε …

    Κάθε χωριό έχει τα πανηγύρια του έτσι και η Κλένια. Τα παλιά χρόνια  τα πανηγύρια ήταν σημεία συγκέντρωσης, γλεντιού, ξεφαντώματος αλλά και επικοινωνίας των κατοίκων. Με κάθε ευκαιρία, σε κάθε γιορτή ειδικά κάποιου εξωκλησιού σου ήτανε έθιμο να  γίνεται και πανηγύρι.  Φυσικά κυριαρχούσαν  τα πανηγύρια που ξεκινούσαν από θρησκευτικούς λόγους. Αργότερα  άρχισαν τα πανηγύρια για εμπορικούς σκοπούς, εμποροπανήγυρης και μετέπειτα για  πολιτιστικούς λόγους τα φεστιβάλ.Κατά τη διάρκεια τους γίνεται η θεία λειτουργία, η περιφορά της εικόνας και μετέπειτα ακολουθεί φαγοπότι και διασκέδαση. Αργότερα άρχισαν να λειτουργούν και υπαίθριες αγορές. Τα πανηγύρια γίνονται σε υπαίθριους χώρους, πλατείες και συνήθως γύρω από την εορτάζουσα εκκλησία.

    Έτσι και στο χωριό μας γίνονταν πανηγύρια. Της Αγίας Σωτήρας, του Αγίου Παντελεήμονος του Αγίου Γεωργίου του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου κτλ. Από όλα αυτά τα πανηγύρια  διατηρείται  μόνο το πανηγύρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου που εορτάζει  η εκκλησία του νεκροταφείου. Δυστυχώς  και αυτό πνέει τα λοίσθια  αφού χρόνο με το χρόνο η συμμετοχή των κατοίκων γίνεται μικρότερη και δεν γίνονται προσπάθειες διατήρησης του στην παλιά μορφή του. Την  ίδια πορεία ακολουθεί και του Αγίου Παντελεήμονα που παλιά περιελάμβανε   και πρωτότυπους αγώνες στίβου. Η διατήρηση του στη μορφή που έχει σήμερα (φαγοπότι και μικρή διασκέδαση) οφείλεται κυρίως στο ιδιαίτερο φυσικό κάλλος του τοπίου. Ειδικά τα τελευταία χρόνια τα πεύκα που φυτεύτηκαν από τον Πολιτιστικό Σύλλογο μεγάλωσαν προσφέροντας σκιά  και δροσιά, ενώ η πρόσβαση με τροχοφόρα είναι εύκολη από τον δρόμο που βελτιώθηκε.Οι παλιοί θυμούνται και το μονοπάτι από την Πλάκα προς τον Άγιο Παντελεήμονα. Με τα χρόνια όμως  και την μη χρήση του  τα πουρνάρια θέριεψαν. Έτσι κατέστη δύσχρηστο και απροσπέλαστο και η σήμανσή του χάθηκε. Όλοι πλέον  προτιμούν τα τροχοφόρα ελλείψει βεβαίως και των μουλαριών και γαϊδουριών.

    Ερχόμενοι στο θέμα μας. Οι διηγήσεις των παλιών κατοίκων  μας αναφέρουν ότι το πανηγύρι της Αγίας Σωτήρας ήταν από τα μεγαλύτερα του χωριού. Το εξωκλήσι στην ομώνυμη περιοχή έξω από το χωριό, διατηρεί ελάχιστα στοιχεία της παλιάς εποχής μετά από την ανακαίνιση που έγινε. Η τοποθεσία, κοντά σχετικά στο  χωριό, είναι εύκολα προσβάσιμη, με θέα και  πολύ εύφορη. Εκτός από τις ελιές παλιά υπήρχαν πολλά αμπέλια και μέσα μέσα αχλαδιές, αμυγδαλιές, συκιές κτλ. Ο κόσμος που μαζευόταν δεν ήταν μόνο οι Κλενιάτες  αλλά και πολλοί από τα γύρω χωριά και ειδικά από το Χιλιομόδι που είχαν χωράφια εκεί. Δεν έχαναν την ευκαιρία να πάνε να προσευχηθούν αλλά και να διασκεδάσουν. Μετά τη λειτουργία άπλωναν κατάχαμα πάνω στο σεντόνι το φαγητό τους και τα εδέσματα. Οι αγροφύλακες το είχαν έθιμο να μαζέψουν τα πρώτα σταφύλια που είχαν αρχίσει να ωριμάσει και να τα προσφέρουν στον κόσμο. Το κρασί παρόλο που ήταν καλοκαίρι έρεε και το κέφι άρχιζε. Σιγά-σιγά πρώτα τραγούδια και μετά ο χορός. Όλοι θυμούνται και μιλούν για το ξεφάντωμα που γινόταν με τη συμμετοχή όλων των προσκυνητών. Το γλέντι συνεχιζόταν μέχρι  το απόγευμα στο χωριό.

    Στην κρίσιμη ημερομηνία 6 Αυγούστου 1947 όλοι θυμούνται πως έγιναν επεισόδια. Ενώ είχε αρχίσει το γλέντι και οι πρώτοι χοροί κάποιοι χειροδίκησαν και χτύπησαν τρεις Κλενιάτες κοντά στο χωριό. Η είδηση δεν άργησε να φτάσει στο πανηγύρι ο κόσμος πάγωσε, ενώ έγιναν και κάποιες λεκτικές αψιμαχίες των εχόντων διαφορετικών ιδεολογικοπολιτικών απόψεων. Το γλέντι συνεχίστηκε  μεν αλλά με τον κόσμο μουδιασμένο και τελικά το πανηγύρι  διαλύθηκε.

   Η ιστορία λέει:

  Το 1941 δημιουργήθηκε από τον Γεώργιο Γρίβα η «Εθνική Οργάνωση Χ» ή απλώς Χ, με εθνικιστικό, αντικομουνιστικό και φιλοβασιλικό χαρακτήρα. Τα μέλη της αποκαλούνταν «Χίτες».  Η δράση της οργάνωσης και η εξέλιξή της περιγράφεται από τους ιστορικούς και ο αναγνώστης μπορεί να βρει πάρα πολλές πληροφορίες και  πηγές (βιβλία, τύπος, διαδίκτυο κτλ). Η οργάνωση με την πάροδο του χρόνου εξαπλώθηκε σε όλη την Ελλάδα, μέχρι που σε κάθε χωριό είχε μέλη επίσημα ή αφανή.

    Οι  «Χίτες» της Κλένιας για να μην εκτεθούν στους συγχωριανούς τους, ειδοποίησαν τους αντίστοιχους «Χίτες» των Αθηκίων  να “ξεκαθαρίσουν” τρία άτομα του χωριού, που είχαν κληθεί να υπηρετήσουν στο στρατό και δεν συμβάδιζαν οι απόψεις τους με τα πιστεύω της οργάνωσης.

    Η χειροδικία και οι ξυλοδαρμοί θα είχαν πάρει άσχημη μορφή και τα επεισόδια θα είχαν  χειρότερο τέλος, αλλά η επέμβαση του τότε προέδρου του χωριού Σπύρου Μπαλή συνέβαλε ώστε επεισόδιο να λήξει εν μέσω απειλών και υβρεολογίων.

   Το γεγονός όμως αυτό έγινε η ταφόπλακα του πανηγυριού. Ακολούθησαν δύο χρόνια που εμφύλιος άφησε βαθύ τραύμα στο λαό και το πανηγύρι δεν ξαναζωντάνεψε στην πρότερα μορφή του μέχρι που σταμάτησε να γίνεται εντελώς.

 

Υ.Γ. 1. Για λόγους δεοντολογίας, αλλά και δεν υπάρχει λόγος να αναφέρουμε τα ονόματα των υποστάντων των ξυλοδαρμών, που παραμένουν στο αρχείο μας. Άλλωστε ο σκοπός της ανάρτησης ήταν να ερευνήσουμε και να προσδιορίσουμε την αιτία της απότομης διακοπής ενός αξιόλογου πανηγυριού.

 2.  Πολλά στοιχεία αντλήθηκαν  από τις  ηχογραφημένες αφηγήσεις των κ.κ.Χαράλαμπου Ζεμπερλίγκου , Βασιλείου Δελή και προφορικές αναφορές άλλων κατοίκων.

Η Μάχη του Αγιονορίου, 201 χρόνια.

 Επετειακή εκδήλωση για την ιστορική νικηφόρα μάχη στο Αγιονόρι.

Κεντρικός ομιλητής ο συγχωριανός μας καθηγητής Πανεπιστημίου  Ιωαννίνων κ. Μιχαήλ Κορδώσης.

Σχετική παλαιότερη ανάρτησή μας : http://klenia-gr.blogspot.com/2021/07

Κλενιάτικες ιστορίες: Εκγύμναση γυναικών.

 Γράφει ο Ντίνος Κορδώσης,

    Έχασε την υπομονή του ο Βασίλης ο Μιχαλιός. Ήταν η τέταρτη φορά που ο Σταύρος ο Χριστέας τον ρωτούσε το ίδιο πράγμα. «Λοιπόν, τσοίνοι οι τσίγκοι ετσεί  πέρα π’ γυαλίζνε τίνους είναι. «Τ’ Χαρλέπα διάολε!» Στο ’πα  δέκα φορές»! Ξέσπασε! «Λοιπόν, λοιπόν καλά μη θυμώνεις», είπε ο γίγαντας, πήγε στο δέντρο που κρεμόταν η βαρέλα και τη στράγγισε μέχρι τελευταίας ρανίδας. «Φτου διάολε, πάλι για νερό είμαστε να πάμε! Τράβα μωρέ Στέφα να γεμίσεις, μισή βαρέλα τη φορά πίνει το θηρίο!» Είπε ο Βασίλης στον αδερφό του.

   Το να έχεις στη δούλεψή σου στο ξεχέρσωμα το Σταύρο το Χριστέα είχε ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Το 4-5 οκάδων ξυνιάρι του έκανε χαλασμό στα πουρνάρια, αλλά το φαί του και το πιόμα του αμάν! Έναν άνθρωπο ήθελε να τον τροφοδοτεί.

   Ώσπου να επιστρέψει ο Στέφας απ’ το ρέμα με την πηγή, έφτασε και η αδερφή των παιδιών, η Τασούλα με το μεσημεριανό για τους δουλευτάδες. Φασολάδα, κρεμύδι, παστές ελιές και μισό καρβέλι ψωμί σταρένιο. Ήξερε η κυρά Μιχαλιού, πως ο Σταύρος έτρωγε σαν αρκούδα και το 'χε γεμάτο φασολάδα το τσουκάλι.

   Κάθισαν κατάχαμα να φάνε κι ο Σταύρος άρχισε πάλι να λέει την προσφιλή του ιστορία, για τότε στους βαλκανικούς πολέμους που κολλούσαν τα πόδια των μουλαριών στη λάσπη του Στρυμόνα και για να περάσουν τα κανόνια του ορειβατικού απέναντι, τα φορτωνόταν στη ράχη του και τα μετέφερε. Για τούτο ο Ταγματάρχης του Σαραντόπουλος Ιωάννης, τον πρότεινε για παράσημο και τον προβίβασε δίνοντάς του τον βαθμό του δεκανέα. Το’ χε μεγάλο καμάρι τούτο ο Σταύρος και δεν έχανε ευκαιρία να το διηγείται παντού.

   Η δεκαεξάχρονη Τασούλα που έκανε γούστο με τη διήγηση του Σταύρου σαν τέλειωσαν το μεσημεριανό κι έπιασαν πάλι δουλειά, μάζεψε το τσουκάλι και τα υπόλοιπα πράγματα και γύρισε στο χωριό.

   Εκεί στο Κορδωσαίικο αλώνι κάτω απ’ τον Άι Γιώργη κατέβηκε τ’ απόγιομα η Τασούλα για το συνηθισμένη μάζωξη των κοριτσιών. Αντάμωσε εκεί την Κωνσταντίνα του Δημητρούλια, (Παπαθανασίου) κάποιες άλλες μεγαλύτερες και τους διηγήθηκε όσο γινόταν πιο γλαφυρά με τις σχετικές μιμήσεις την ιστορία του Σταύρου, που λίγο, πολύ ήταν γνωστή στους χωριανούς. Τότε κάποια απ’ τις μεγαλύτερες είχε μια ιδέα ,που έγινε μ’ ενθουσιασμό αποδεκτή από τις υπόλοιπες και ήταν η παρακάτω.

   Θα ταχυδρομούσαν στον αδελφό κάποιας απ’ την παρέα, που ζούσε  στην Αθήνα, ένα γράμμα που θα περιείχε ένα άλλο στο εσωτερικό και την εντολή να το ταχυδρομήσει πάραυτα. Ύστερα σκορπίστηκαν στα σπίτια συγγενών και φιλενάδων ελεύθερων και παντρεμένων για να τις βάλουν στο κόλπο.

   Το γράμμα μέσα στο γράμμα που ταχυδρομήθηκε απ’ την Αθήνα είχε αποστολέα τον στρατηγόν Κύριον Σαραντόπουλον Ιωάννην Κέας 23 Αθήναι και παραλήπτη Τον  κύριον Σταύρον Χριστέα πυροβολητήν δεκανέαν Κλένιες Κορινθίας.

   Όταν ο ταχυδρόμος έδωσε την επιστολή στο Σταύρο και τον πληροφόρησε πως είναι απ’ την Αθήνα, εκείνος είπε στον ταχυδρόμο πως μπα, το γράμμα δεν ήταν για λόγου του. «Μα εδώ γράφει: Κύριον Σταύρον Χριστέαν πυροβολητήν δεκανέαν» συλλάβισε ο ταχυδρόμος.

«Ε, λοιπόν, λοιπόν, ποιος να στείλει σε μένα γράμμα; » Ξαναρώτησε ο γίγαντας.

«Αποστολεύς: Στρατηγός κύριος Σαραντόπουλος Ιωάννης».Ξανασυλλάβισε ο ταχυδρόμος.

«Ε, τον κακομοίρη με θυμήθκε! » Φώναξε ο Σταύρος μ’ ενθουσιασμό και το πρόσωπό του φωτίστηκε. Άρπαξε σχεδόν το γράμμα απ’ τα χέρια του ταχυδρόμου και ροβόλησε στον κατήφορο για το σπίτι του ιεροψάλτη, να του διαβάσει τη γραφή.

«Αγαπητέ δεκανεύ, υγείαν έχω και υγείαν ποθώ, το αυτό επιθυμώ και δι’ υμάς!  Έμπροσθεν των χαλεπών καιρών τους οποίους διανύομεν, με την χώραν περικυκλωμένη εχθρών πανταχόθεν και την εις τας μάχας απώλειαν μεγάλου  ποσοστού του στρατεύματος, εν Μικρά Ασία και αλλαχού, η στράτευσης των γυναικών κρίνεται αναγκαία. Ως εκ τούτου σας διατάσσω  όπως συγκεντρώσετε τας γυναίκας του χωρίου σας ηλικίας από 15 έως 35 ετών και εκγυμνάσετε ταύτας κάνοντας χρήσην των στρατιωτικών σας γνώσεων, προκειμένου να καταστούν εις επικειμένην  πολεμικήν σύρραξην έν’ αξιόμαχον τμήμα στρατεύματος. Μεριμνήσατε δια την οσονούπω εφαρμογήν της διαταγής.

Μετά τιμής Ιωάννης Σαραντόπουλος αντιστράτηγος.»

«‘Ορε τι σουνούπω και κουνούπω; Εγώ ξέρω: Προσχή! Αναύς! Κλίνατπαρί! Κλίνατεπιδέξ! Παρουσιαστάρμ! Παραποδάρμ! Λοιπόν , λοιπόν, να με παρ’ ο διάολος αν κατάλαβα τι λέει τούτος!»

   Ο Ιεροψάλτης ξαναδιάβασε το κείμενο απορημένος. Άντε σκέφτηκε να πούμε πως είναι δυνατή  μια μελλοντική στράτευση των γυναικών. Τη στην οργή το Σταύρο, έναν παλαβό άνθρωπο θα επέλεγαν για εκπαιδευτή; Η ιστορία μύριζε φάρσα, ωστόσο το γράμμα σύμφωνα με τις σφραγίδες είχε όντως ταχυδρομηθεί απ’ την Αθήνα. Εξήγησε λοιπόν στο Σταύρο με απλά Κλενιάτικα τι ακριβώς του έγραφε ο στρατηγός κι ο Σταύρος φούσκωσε σαν Διάνος. Τώρα θα τους έδειχνε ποιος ήταν ο Σταύρος. Τώρα θα βλέπανε κάτι ξιπασμένες σουσουράδες  που αυτός τους έστειλε προξενιά και κείνες καμαρώνανε!

   Την άλλη μέρα Κυριακή σαν απόλυσε η εκκλησιά όχι μόνο δεν έφυγαν οι εκκλησιασθέντες εκτός από μια, δυο γριές, αλλά συνέρρευσε και πλήθος απ’ τα καφενεία και τα γύρω σπίτια, γιατί είχε μαθευτεί το νέο, πως ο Σταύρος είχε αναλάβει να κάνει γυμνάσια στις κοπέλες του χωριού και δεν ήθελαν να χάσουν το πανηγύρι. Εκείνες οι σουσουράδες μπήκαν στη γραμμή και περίμεναν να γελάσουν με το Σταύρο, όπως και οι δικοί τους βέβαια που ήξεραν για τη φάρσα. Ο Σταύρος πήρε στα χέρια μια βέργα από λυγαριά και ύφος στρατάρχη κι άρχισε τα παραγγέλματα.

   «Στιχθείται ανά τρεις.» Με χαχανητά οι γυναίκες έκαναν ένα μπουλούκι.

   «Λοιπόν, λοιπόν, είπα ανά τρεις διαόλ’ καρακάξες!» όρμησε στο μπουλούκι και τις έβαλε σε τριάδες σπρώχνοντας τη μια και τραβώντας την άλλη.

   «Εμπρός μαρς! Ένα δυο! Μα που να πάνε με βήμα εκείνες που κόντευαν να κατουρηθούν απ’ τα γέλια. Τις σταμάτησε ο εκπαιδευτής να ξαναστιχιθούν και ξεκίνησαν πάλι. Αυτή τη φορά κάτι έγινε. Μια παχουλή όμως που ο Σταύρος τη νοστιμευότανε κάποτε και της είχε στείλει και προξενήτρα, αλλά εκείνη προτίμησε άλλον, τον κοντοστούπη το Σπύρο το Φατούρο ,δεν το πήγαινε το βήμα. Άλλαχτο! Της είπε αυστηρά ο Σταύρος, όμως  εκείνη το χαβά της. «Ρε άλλαχτο είπα διαόλου βουβάλω! Το Σταύρο το λεβέντη δεν τον ήθελες, πήγες και πήρες το Φούσκα!»  Ε, αυτό ήτανε, μια δυο έπεσαν κάτω απ’ τα γέλια, πέσανε άλλες δυο τρεις πάνω τους , άρχισαν και οι απ’ έξω να γελάνε και να σφυρίζουν, πανδαιμόνιο! Ποιος ν’ άκουγε τώρα τα «ανασυνταχτείτε» του Σταύρου που κυνηγούσε τις κοπέλες κραδαίνοντας τη βίτσα.

   Έγινε λοιπόν λύση των ζυγών, οι κοπέλες σκορπίστηκαν και χάθηκαν στο πλήθος κι ο εκπαιδευτής έμεινε να συλλογιέται, πως δεν τα κατάφερε να σταθεί άξιος της εμπιστοσύνης του στρατηγού. Ύστερα σκέφτηκε πως για χάρη των γυμνασίων  είχε κλείσει μέσα τα πρόβατα, και κίνησε σιγά , σιγά με βαριά καρδιά για τη μάντρα. Τέτοιες στιγμές απογοήτευσης έκανε μαύρες σκέψεις, πως να, όλοι θα πεθάνουν μια μέρα, όπως πέθανε ο Μίγκος (το μουλάρι)του Μιχάλου, όπως πέθανε η μούλα η δική του. Όσο για τις γυναίκες; Μήπως φελάνε για τίποτα. Η δικιά του η Αλέξω πάντως, που ήτανε για κανένα χρόνο ζευγάρι, πριν τον εγκαταλείψει, το μόνο που κατάφερνε ήτανε  να του χέζει το κόριασμα.  «Ρε άειστε  στο διάολο καρακάξες που θέλετε και γυμνάσια», μούγκρισε καθώς έπιασε το ρέμα πίσω απ’ τα Μαυραγανέικα κι ανηφόρησε προς τα Μαρδικέεικα χτυπώντας με τη βίτσα τους θάμνους δεξιά κι αριστερά.

Τ΄ Άϊ Γιαννιού.

   Και φέτος γιορτάσαμε με θρησκευτική ευλάβεια την Ιερά πανήγυρι του χωριού μας. Με ιδιαίτερο σεβασμό πραγματοποιήθηκε η  λιτάνευση  της εικόνας την παραμονή το βράδυ, παρουσία  πλήθος συγχωριανών μας, ενώ παρέστη  από τις αρχές, ο Δήμαρχος Κορινθίων κ. Βασ. Νανόπουλος και ο Πρόεδρος του χωριού κ. Τάκης Μπακλώρης.

   Για την ιστορία του νεκροταφείου έχουμε αναφερθεί σε παλαιότερες αναρτήσεις μας. Ακόμη παραθέτουμε μια  μικρή ιστορία για την εκκλησία του Αγίου Ιωάννου στο  νεκροταφείο. (προφορική αφήγηση κ.Χαρ. Ζεμπερλίγκου).

   “Όταν έγιναν τα εγκαίνια της εκκλησίας του νεκροταφείου, μάλλον το 1926, πήγε πολύς κόσμος. Τα εγκαίνια έγιναν από το Μητροπολίτη Κορινθίας Δαμασκηνό (σ.σ. Ο Μητρ. Δαμασκηνός χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Κορινθίας το 1922. Μετέπειτα έγινε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών  και πάσης Ελλάδος).Το νεκροταφείο (με απόφαση της Κοινότητας το Μάρτιο του 1921) χτίστηκε στην θέση Άγιος Ιωάννης.(Η παράδοση θέλει στην θέση αυτή να υπήρχε παλαιός ναΐσκος το Αγ. Ιωάννου γι’ αυτό υπήρχε και το τοπωνύμιό). Έτσι το όνομα της εκκλησίας σαν Άγιος Ιωάννης είχε αποφασιστεί από την θέση. Υπήρχε όμως μεγάλη διαφωνία σε ποιον Άγιο Ιωάννη ιδιαίτερα θα αφιερωνόταν η εκκλησία. Κάθε γέρος του χωριού έλεγε το δικό του. Ο ένας έλεγε  για τον Άγιο Ιωάννη τον Ρηγανά, ο άλλος τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, ο άλλος για κάποιον άλλον κτλ. Χάλαγε ο κόσμος.

    Ο  Δεσπότης δεν μιλούσε καθόλου. Καθόταν σοβαρός και τους άκουγε. Γυρίζει και λέει του Διάκου. “Γράψε μου όλους τους Αϊ  Γιάννηδες”. Έγραψε  ο Διάκος σε χαρτάκια όλες τις ημερομηνίες και τους Αϊ Γιάννηδετου και  τα έβαλε μέσα στο καλυμμαύχι του. Λέει ο δεσπότης: “Κύριοι όποιον Αϊ -Γιάννη τραβήξουμε θα βάλουμε το  όνομα”. Τράβηξαν και έπεσε του Αϊ -Γιάννη  του Θεολόγου. Έπεφτε και Άνοιξη οπότε δεν μίλησε κανένας.

Παλιά γινόταν μεγάλο πανηγύρι. Έπιαναν το χορό έξω από το νεκροταφείο. Ήταν και βραχώδεις ο τόπος τότε εκεί. Έριχναν  και φουρνέλα και βαρελότα. Μετά έφευγε ο κόσμος και πήγαινε  στο Ραντιτσέικο αλώνι.(σ.σ.  ήταν στο ύψος του σημερινού πρατηρίου καυσίμων) όπου γινόταν ο μεγάλος χορός μέχρι το μεσημέρι. Ύστερα πήγαιναν έτρωγαν και συνέχιζαν στο αλώνι του Αϊ Γιωργιού, όπου γινόταν οι χοροί και τα γλέντια. Τότε όλοι οι χοροί και η διασκέδαση, πανηγύρια, απόκριες κτλ γινόντουσαν στον Αη Γιώργη από κάτω, στο Κορδωσέικο αλώνι. Μετέπειτα καθιερώθηκε για λίγο το Μπακλωρέικο αλώνι, το 1945 περίπου.

Μετά άνοιξε η πλατεία με τη βρύση και δημιουργήθηκαν τα μαγαζιά. Πρώτα του Μαυραγάνη και γινόντουσαν πλέον  εκεί οι γιορτές.”

Μερικά στιγμιότυπα από την φετινή εορτή…